Soms moet ik wel eens horen hoe het kan dat ik zomaar “alles” op het internet zet.
Ik vind dat bijzonder vreemd, want ik zet eigenlijk praktisch geen persoonlijke zaken op het wijde interweb. Mijn vuistregel is zo ongeveer dat ik alles wat ik op café aan een onbekende zou zeggen, hier ook wel zou kunnen zetten. Cafépraat dus, inderdaad. Maar met dat verschil dat ik gewoon kan blijven schrijven, en dat niemand mij zegt dat ik moet stoppen met zeveren. 🙂
Soms vraagt iemand mij ook wel eens hoe ik sommige dingen dúrf te zeggen.
Ook daar: mwoaf. ’t Blijft cafépraat hé. En ik houd me voortdurend voor dat alles wat ik schrijf voor altijd kan zijn. Hoe klein of groot ook, hier, op andere weblogs, in commentaren, en op andere publieke plaatsen: het kan altijd dat het mij binnen vijf of tien jaar nog in de kiezen gegooid wordt. RSS, archive.org, Google cache, … potentieel blijft alles wel érgens plakken.
Het gevolg van die twee regels is dan ook dat ik bijvoorbeeld niets zeg over mensen, dat ik niet tegen die mensen zelf zou durven zeggen als ik ze in het echt zou tegenkomen. Dat ik nooit vanzeleven denk dat ik iets kan schrijven en dat het niét de betrokkene(n) ter ore zal komen. Dat ik niet de moeite doe om achteraf dingen te censureren of te gaan veranderen. En dat ik vooral héél veel niet schrijf, zelfs al zou ik doodgraag willen.
Misschien dat ik een paar jaar geleden die regels nog niet zo echt volgde, maar tegenwoordig: uiterst strikt.
Zeer soms kan ik me niet inhouden, en dan schrijf ik dingen die nauwelijks herkenbaar zijn wegens details gewijzigd, of lang na datum gepost–soms maanden, soms vele jaren. Maar eigenlijk schrijf ik dingen die ik niet wil geweten hebben, en die ik toch wil opschrijven, op plaatsen waar ze niet te vinden zijn, privé, achter schuilnamen en wachtwoorden.
En er zijn bepaalde zaken waar ik het niet over heb, punt aan de lijn.
Persoonlijke problemen met vrienden of familie: off limits. Alle respect, maar ik waag me niet aan zaken als open brieven. Dàt zijn dingen die ik binnenshuis houd. ’t Zal wel zijn dat ik ruzie heb met Sandra en zij met mij, en dat ik zelfs met mijn beste vrienden gebrouilleerd kan zijn. Maar dat zijn mijn zaken, en niet de uwe.
Het werk: ook zoiets. Door de band vertel ik niets als het niet positief is. Er is geen werksituatie waar geen kleine of grote problemen zijn, en ook respect, maar deze en ook deze zou ik nooit pennen. Als werkgever zou ik twee keer nadenken voor ik iemand in dienst neem die op zijn weblog klaagt over de arbeidsomstandigheden, de collega’s, de bazen, de verloning.
Gevoelig, allemaal, ongetwijfeld. En elke werkgever zal zo wel zijn gevoeligheden hebben. Ik vermoed dat ik het wel mag schudden bij mensen die het niet moeten hebben van mensen die cafépraat uitslaan en foto’s van spinnen maken.
Reacties
21 reacties op “De grens”
I’ll try to include an English resume of the post. Op verschillende van Belgische blogs ieders mening kunnen lezen over wat kan en wat niet kan op een weblog. Voor zij die een beetje achtergrond hierover willen, lees eerst even, in deze volgorde: Michel Vuijlsteke, 7 seconden, i-Manuel, Pietel. Zoals als eerder bewezen, zijn meningen geuit door bloggers nogal invloedrijk. Hiervan is de Ikea Hond een zeer goed voorbeeld. De bloggers binden de kat de bel aan en er moet officieel gereageerd worden.
Michel verwoordt het weer zeer goed op zijn weblog in het artikel “De grens”.
Mag ik het oneens zijn over die werkgever? Beide posts waarnaar je verwijst, vind ik helemaal los staan van de werkgever of van de arbeidsomstandigheden. Zulke posts zijn net interessant omdat ze heel persoonlijk zijn, en toch niet concreet andere mensen beschadigen.
Aan de andere kant, als je iedereen zou ontslaan die *öp café* klaagt over zijn werkgever…
Toen ik nog werkgever was, zou dat er voor mij over geweest zijn.
Om het een beetje te overdrijven: als tijdelijke werkkracht klaag je niet over overuren. En je klapt niet uit de biecht over de interne keuken.
Ik zeg het, ’t is persoonlijk aanvoelen.
Groot gelijk, vind ik, met je afbakening van de grens. Tegelijk vrees ik: we ain’t seen nothing yet.
(Ik denk aan het zoontje van de Open Brief aan de Ex, dat over 5 à 10 jaar die hele triestige discussie tussen zijn pa en zijn ma opgraaft.)
[…] Michel bindt de kat de bel aan. De derde reactie op zijn post getuigt al onmiddellijk van de naïviteit van sommige mensen (met mijn excuses mocht ‘Dirk’ dit persoonlijk willen opnemen). […]
Eerste week op mijn eerste werk.
Of ik misschien niet meer over ’t werk wou schrijven.
Dat er misschien mensen dat negatief konden opnemen. Duidelijke afspraken en correctheid en eerlijk in’t gezegd voordat het te laat is: I like it!
Je was vermoedelijk een strenge werkgever.
Wat zou de implicatie van “er over” zijn, en hoe ga je dat vervolgens motiveren?
@Wannes: inderdaad. Duidelijke afspraken op het werk, zelfs al zijn het gemeenplaatsen als “gebruik uw verstand”, zijn in mijn opinie onontbeerlijk.
en @Dirk: bij Michael zelf schreef ik al dat ik niet verder wil gaan dan zeggen dat ik het niet zou doen.
Het ligt voorbij mijn grens, ik heb een oordeel, maar dat geeft mij het recht niet om te veroordelen. Want uiteindelijk: het zijn niet mijn zaken, en ik heb mij daar niet in te moeien.
Net zoals er ook wel mensen zullen zijn die er schande van spreken dat mijn dochter een weblog heeft, of dat ik foto’s van de kinderen post.
Als ik met mezelf in het reine sta, en in de spiegel kan kijken en “Ik sta recht in mijn schoenen” denken, dan heb ik iets van “als het u niet aanstaat: ik verplicht u niet om te lezen.”
@Ridder: nee, ik was een slechte werkgever. De fouten die ik toen gemaakt heb, zou ik nu nooit meer maken.
Duidelijkheid, zoals Wannes ook zei. Ik zou staan op een zekere terughoudendheid. Ik zou bijzonder graag hebben dat er een disclaimer staat. En zoals ik ook schreef: “gebruik uw verstand”, zou ik zeggen. Besef dat uw toekomstige werkgevers u lezen. Dat onze klanten u lezen. Dat uw collega’s u lezen.
Wat is “er over”? Dat is persoonlijk aanvoelen. In eerste instantie had ik het over het aannemen van mensen. Iemand die bij mij komt solliciteren en begint te vuilspuiten over zijn vorige werkgevers, hoe gerechtvaardigd dat ook mag zijn, daar heb ik geen goed gevoel bij.
Iemand die interne strubbelingen in zijn bedrijf op het internet zet, persoonlijke conflicten op het internet ten berde brengt, al dan niet met namen erbij, die zou ik niet meteen in mijn team moeten hebben.
The first rule of fight club, weetjewel?
[en ja, op café wordt er heel veel gezegd, maar tot nader order kan niet iedereen ad vitam eternam lezen wat je precies gezegd hebt op café]
Goed, ik heb geen blog, en blijkbaar ligt het allemaal erg gevoelig. Ik ben geen scholasticus. Uiteraard geef ik iedereen het recht om wat dan ook op zijn/haar blog te publiceren, dt zou er nog aan ontbreken. Maar dan mag ik toch ook laten weten wat ik daarvan vind? (Als mensen dat “zich moeien” noemen, moeten ze het ofwel niet op het internet gooienb ofwel de commentaarfuncite uitschakelen.) Ik heb geen veroordeling uitgesproken, toch? Ik probeer mij de situatie voor te stellen, en dan is mijn reactie inderdaad ook: ik zou het niet doen.
Maar ik ben geen wet- of decreetgever, dus hoeft mijn irritatie (hoe krachtig geformuleerd ook) toch geen Veroordeling te impliceren?
Ik kan écht écht volgen in je redenering. En het is waar dat je *eigenlijk* vrij weinig persoonlijke dingen post. Alleen ben ik toch een van die mensen die denkt “maar de kinderen dan?”.
Ik denk aan van die gênante momenten dat je je kinderfoto’s toch eens moet laten zien aan je lief, of dat je van bepaalde onuitstaanbare mensen echt niet wil dat ze iets over je weten. Mocht mijn papa die kinderfoto’s vroeger al op het web hebben gezet, zou ik niet kunnen kiezen wanneer ik de gêne overwin om ze aan mijn lief te laten zien.
En dat is nu maar een dom voorbeeld. Ik spreek alleszins niet van schande, ik ben maar een simpele afvrager.
We dwalen af, (but who cares). Punt is dat iedereen vrij is om te publiceren wat hij wilt, hoe hij wilt, en wanneer hij wilt. Laten we het daarbij houden, alsjeblieft. Het enige dat telt is zelfcencuur. Of niet soms?
Ik ben het persoonlijk meer dan beu dat anderen mij zouden / willen opleggen wat ik al dan niet zou mogen publiceren.
[…] Posted by Manuel on 31 Aug 2006 at 11:46 pm|LifeLog Ja hier kan ik me eigenlijk wel in vinden. Ik ben wel goed in cafépraat dus laten we het zo maar houden. Mensen die me kennen hebben geen blog nodig om te weten hoe het met mij gaat, en de rest kan me eigenlijk geen ene fuck schelen. Buiten dat ik op redelijk wat concerten in het Leuvense ronddwaal en dat ik wel eens nijdig ben op mijn klanten hoeven jullie niets te weten ( jullie weten toch niet waar ik werk en dat gaan we zo houden, voor je het weet staat anders heel blog lezend leuven voor de deur voor utp kabels of zo! ). […]
@Michael: chill, dude. 🙂
OK, chill. Nice.
@rikea: bedoel je dat de Flickr vol zit met potentieel beschamende momenten voor mijn kinderen. Is het verkeerd om die te posten?
Ik zit zelf soms met de vraag wie in godsnaam al die foto’s die ik er post bekijk (niet immens populair , dus het valt nog mee). Maar is dat een gevaar? Moet ik me zorgen maken over inbrekers die in een hoek van een foto een een stereo-installatie zien staan en dan gaan researchen waar ik woon? Moet ik me zorgen maken over kinderpakkers die – gebaseerd op verjaardagsfoto’s – gaan uitspitten waar en hoe? Moet ik me zorgen maken dat mijn werkgever een pen gaat herkennen op een foto van mijn bureau thuis?
@ B-.: Hehe. Geen idee. Zo ver zoek ik het in elk geval niet, ik vroeg me gewoon luidop af of mensen terdege beseffen dat ze die “persoonlijke keuze” ook voor hun kindjes maken.
Ik vind het belangrijk dat je geen concrete namen neerpent en geen organisatie, ook al weten vaste lezers hoe de vork aan de steel zit. Daarnaast moet je ook duidelijk te kennen geven dat je subjectief bent, dat het jouw mening of gevoel is op dat moment.
Ik ben voorzichtig in berichten als deze, maar bij een gebrek aan contactmomenten en onderlinge evaluatie, weet ik dat een bericht als dit door een selecte groep van (intern) relevante mensen gelezen wordt en de boodschap aankomt.
En soms heb je gewoon de nood om eens je beklag te doen en de reactie van andere mensen te horen. Daar kan je een blog voor gebruiken. Enkel voorzichtig zijn dat je geen schade aanricht.
[…] Precies bloggers zonder grenzen. […]
[…] Grenzen Hoera, ik ben niet alleen. Bloggen blijkt een gevaarlijke hobby. Enerzijds onderschatte critici (en de serieuze pers) het fenomeen: Bloggers zouden exhibitionisten zijn, die hun banale en oninteressant leventje graag tentoonstellen. Te kritisch, te persoonlijk, teveel spellingsfouten, te vluchtig (of net niet vluchtig genoeg), te openbaar, te narcistisch, … ik heb al veel commentaren gekregen, zowel op mijn site als in het echte leven. De controverse steekt mij een riem onder het hart, of is het een hart onder de riem? :-)Prettig weekend. […]
[…] bon. Ik sta nog altijd achter wat ik een paar jaar geleden –hey, in verband met hetzelfde weblog van dezelfde meneer!– al eens schreef: Het ligt […]