Grrrr. Boek is uit.

Neil Gaiman, ‘t is toch ne kadee. Als er al zwakke momenten zitten in zijn boeken (een heel erg grote àls), dan maakt hij alles goed met zijn eindes.

Anansi Boys, had hij besloten, zou een komedie moeten worden, en toen hij tijdens het schrijven plots iets liet gebeuren, dreigde het een eind meer horror dan komedie te worden. Dat konden we volgen op zijn weblog, maar wat hij er precies aan gedaan heeft, was niet duidelijk.

Behalve dan dat hij het hele laatste derde heeft moeten herdenken. In het nawoord-interview geeft hij aan waar zijn déclic zat om het alsnog niet-horror te maken (of tenminste, niet te veel): hij had plots het inzicht dat in horror iedereen krijgt wat hij verdient, terwijl in komedie iedereen krijgt wat hij nodig had.

Subtiel

En zo is het naast een grappig ook een uiteindelijk bijzonder voldoening schenkend boek geworden. Alle losse einden geknoopt, alle plotlijnen opgelost, alle personages een fijn einde gegeven.

Wie alle boeken van Gaiman gelezen heeft, herkent links en rechts uiteraard wel motieven (het hoofdpersonage uit Neverwhere, het universum van American Gods, een paar karakters uit Sandman), maar dat is op geen enkel ogenblik ook maar even storend.

Schrijven waarover het gaat, is eigenlijk nergens voor nodig. Het is vintage Gaiman, ‘t is te zeggen een goed verhaal, goed verteld. 

Kopen die handel.