‘t Is altijd een heel gedoe met sondes: dan heb ik er een stuk of honderd of tweehonderd, en tegen dat er nog een stuk of tien over zijn, zou ik eigenlijk moeten nieuwe gaan halen, maar dan laat ik dat altijd maar slingeren, en dan is het altijd man en macht (en Sandra en deze keer zelfs mijn moeder) inzetten om op tijd nieuwe sondes te kopen.

En het is ook altijd lotterij om te zien wat voor soort het zal zijn.

Eerst waren het van die vreemde dingen met een haakje op het einde, en dan waren het er zonder haakje, en sinds een paar maand durven het soms van die slappe dingen zijn.

Zo ook deze keer: twee dozen sondes van het slappe soort. Nu, zonder in verdere details te treden, maar zo’n slappe sondes, da’s niet leutig. Een kleine halve meter sonde in uwe willy steken is zo al niet meteen de meest aangename van alle bezigheden, maar als die sonde de consistentie van gekookte macaroni heeft, dan komt daar nog een hele dimensie prutserij en frustratie bij.

Not so nice, no.

Dus is mijn hoop er nu op gevestigd dat er bij mijn moeder wel degelijk iets beter materiaal ligt.

Een mens vraagt zich af of die makers van dat gerief eigenlijk wel nadenken.