Oei, een aardig moment daarjuist.
Zelie: "Moet ik eens een gebedje zeggen?"
Ik: "Eum, ja, doe maar."
Waarna zij op haar knieën in de zetel gaat zitten, de handjes vouwt, en een onzevader doet. Afsluitende met een kruisteken. En ze zit nu al een minuut of vijf haar onzevader te frazelen in de zetel.
Vreemd. Vreemd. Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Enfin ja, ik wist natuurlijk wel dat het zou gebeuren, dat is nu eenmaal het gevolg van uw kinderen op een jezuietencollege te steken, maar toch.
De eerste communie is gelukkig niet voor het eerste leerjaar op haar school–het is al druk genoeg dat zo’n hele organisatie er nog eens tussen pas écht veel werk zou zijn–maar volgend jaar gaan we daar dus ook wel wat knopen moeten doorhakken.
Reacties
3 reacties op “Onze vader”
Eerste communie? Mijn kinderen gaan naar een katholiek college omwille van de kwaliteit, bereikbaarheid en wat nog meer. Maar hun eerste communie doen ze niet mee, zoon staat er volgend jaar voor (in ’t tweede) en zegt nu al dat hij niet wil. Dochter (in ’t vierde) was de enige van de 2 brugklassen die het niet gedaan heeft: geen enkel probleem, noch voor haar, noch voor de school.
Binnen twee jaar moet bij ons dezelfde knoop doorgehakt worden. Maar aangezien geen van de drie gedoopt is zal er niet veel te eerste-communieën vallen vermoed ik. Zijn de kleine Vuijlsteke’s wel gedoopt dan?
O nee, daar niet van. Maar toch. Allez ja, ik weet voro mezelf het antwoord al–geen communie–maar ik vraag me wel af wat de kinderen er zelf van gaan maken.
Al vermoed ik dat er wel nog zullen zijn, dus zó erg zal het wel niet zijn.