Tjaha, zelfmedelijden troef. Eén postje nog om het af te leren.

Brunch voor de tweede verjaardag van Jan vandaag, en ik heb me geen halve minuut goed gevoeld. Voortdurend rugpijn en om het half uur naar het toilet een speldenkussen gaan uitdrijven: hoezee.

Kijk, een melodramatischer mens zou dan onderbreken voor een pseudopoëtische dramatisch intermezzo—

And then it kind of hits you. It sort of sinks in: this is how it’s going to be. This is it. It’s not going to get any better. Ever. Welcome to the rest of your life.

—nog een geluk dat ik me hoed voor dergelijke puberale uitspattingen, haha!

Maar dat neemt niet weg dat het zwaar tegensteekt. Als het verder evolueert zoals het er nu naar uitziet, zowel qua rugpijn als qua ontstekingen, dan zie ik bijvoorbeeld niet hoe ik naar het werk geraak morgen.

Feck. Sta me toe even stilletjes uit te huilen in mijn trekzetel: als het in het algemeen verder evolueert zoals het er nu naar uitziet, dan. Eum. Ja.

Dan.