Alles kan altijd erger, maar dan ziet een mens deze rondlopen, vannmiddag bij mijn ouders in de living:

…en dan bedenkt een mens: er is er van onze hand nog zo één op komst.

I’ve done my bit for the world.

Ik zou er nog zo lang mogelijk zo min of meer goed mogelijk bij willen blijven, bij de kinderen. Maar het kàn nu eigenlijk al niet meer stuk.

Jan komt tegenwoordig in mijn armen gevlogen als hij mij ziet, en ik vind dat van een aan het ongelooflijk grenzende hartverwarmendheid.

En gulder nu!