Ik weet wel dat in zo’n bevalling het meeste werk—jaja, àlles eigenlijk—gedaan wordt door de madam, maar: ik ben kapot.

Goeie help, ik ben been– en been-moe. Zelfs de familie zei het daarjuist: dat ik vermagerd ben (denk het niet) en dat ik er slecht uitzie (inderdaad—judge fer yerselves).

‘t Is al een paar dagen aan een stuk dat er allerlei slopend werk moet gedaan worden, niets moeilijks of zo, gewoon lastig en brandenblusserij. En dat vreet aan een mens.

…maar eigenlijk is het zelfs dat niet, denk ik. Het voelt soms alsof het  allemaal een beetje anticlimactisch loopt, het leven. Ik denk dat ik het voor de rest van mijn vaderschapsverlof maar eens wat rustiger ga doen (van zodra mijn dringend-te-doen projectplan met deliverables en timing klaar is).

Enfin, mijn out of office-boodschap is alvast veranderd van “I will be checking my mail regularly” naar “I may be checking my mail from home”. En ik ga dan later vannacht maar eens zeer lang en zeer hard slapen.

‘t Is postnatale depressie denk ik!