Andere mensen verliezen kousen in de was, ik verlies onderdelen van digitale camera’s.
We hebben er hier een stapel liggen, maar ‘t is altijd wel iets. Nu heb ik die ene Ixus-oplader die ik nog had, ook ergens mislegd. De Olympus-oplader en zo heb ik dan wel bij de hand, maar ik het het toestel zelf denk ik in Brugge laten liggen.
Tja. Dan maar de D70 aan Sandra geven? Of de Ixus 400 met twee min of min opgeladen batterijen?
In alle geval: ik ga nog eens naar het hospitaal. En daar de kaartjes maken, me dunkt. Illustrator? Check. Template van vorige keer? Check. Tekeningen? Check. New Berolina MT? Check. Reporter Two? Check.
Aanzetten dan maar.
[o ja: ik verlies uiteraard ook kousen—ik heb denk ik op een paar of vijf alleen maar enkele sokken] 😀
[en één goeie zaak aan iets verliezen en daar dan zwaar naar zoeken: men vindt nog eens andere dingen terug die een vorige keer verloren waren geraakt. Ik zal vanavond weer met teletekst-ondertitels naar tv kunnen kijken—de afstandbediening is terecht!]
Reacties
8 reacties op “Verlieskous”
Is er nu iets van internetaansluiting in’t hospitaal? Of is het bloggen en flickren gisteren per postduif gebeurd? 😉
Ze hadden het vorige keer dat ik hier lag al beloofd: draadloos internet.
Een groot gemak. Er was er alleen geen in de arbeids- en verloskamers, die zijn er in uitgesteld relais opgekomen.
Vandaar.
Dat heb ik toch wel gemist hoor… We hebben wat proberen te posten, maar zo via de GSM gaat het één traag en twee kost het nogal veel geld eigenlijk.
Hopelijk volgende keer beter…
Seinfeld heeft een prachtige stukje sketch over verloren kousen. Hij vermoed dat een kous plots opstaat en tegen zijn fellow kousen zegt: Vanavond ben ik ermee weg. Etc…
Hilarisch.
Mijn theorie is deze: kousen zijn eigenlijk de larven van metalen kleerhangertjes.
Merk je ook dat kousen lijken te verdwijnen, en dat na verlooop van tijd je kleerkast lijkt uit te puilen van die metalen ondingen?
Ha!
Kousen zijn eigenlijk een alien diersoort – ze ontpoppen zich tot metalen kleerhangertjes, en laten één kous achter als lege cocon.
En ik vermoed dat balpennen en halve wasknijpers ook in het complot zitten.
Ja dat van die kousen, dat is iets wat me echt intrigeert. Hoe kan dat nu dat er na verloop van tijd van die ‘Einzelgänger’ overblijven ? Ik heb dat nooit kunnen verklaren, de wasmachine kan die toch niet opeten ? Misschien liggen er onder bedden van minaressen stapels eenzame mannensokken ? Niet dat ik ruzie wil stichten in jullie jonge gezinnen hé, maar allé, dat zou toch tenminste een redelijke verklaring kunnen zijn, want dat van die metamorfose met die metalen ondingen lijkt me toch niet zeer geloofwaardig, sorry !
Ik zou nog een zesde kous verliezen: dan heb je meteen drie paar sokken in super originele combinaties. In geen enkele winkel te koop!
Dit fenomeen heet “weeskous” en is door het lichtelijk fenomenale “Stanza” in tekst en muziek gevat. Don’t forget where you heard it first…