Ik heb zoals al die andere mensen ook zo’n LinkedIn-profiel. Niet dat ik daar meteen iets mee doe—ik ben niet zo’n verwoede netwerker die iedereen op zijn lijstje “vriend” noemt—maar soms kom je er wel eens een oude bekende of een kennis van een kennis mee tegen.

Afijn: in de loop van vorige week kreeg ik via LinkedIn een mailtje van een oude schoolkameraad.

Vroeger, en dan spreek ik van drie jaar geleden, zou ik dan een paar mails over en weer gepleegd hebben met een paar hallo en hoe gaat hets en zou het dan weer stil geworden zijn. Maar sinds een tijdje probeer ik actief wat meer sociaal te worden en niet a priori alle menselijke contact te schuwen, dus: mijn stoute schoenen aangetrokken en voorgesteld elkaar te zien. Nu zondag.

‘t Was hoegenaamd niet zeker, want de andere kant van de e-mail had ook honderd-en-één dingen te doen, maar het is er toch van gekomen.

En content dat ik ben.

Ik heb het al wel eens gezegd: de middelbare school was niet mijn fijnste moment. En de periode dat ik P. het best kende op de middelbare school, zo de jaren 1984–1987, waren met weinig overdrijving bij de akeligste van mij hele leven. Maar ik was vergeten wat voor een fijne dagen we samen beleefd hadden op school, P. en ik: Pink Floyd en ZX Spectrum en Scientific American en en Douglas Hofstädter.

Elk vanuit onze eigen persoonlijke neurotische hel, dat wel natuurlijk, maar: good times. Mocht het de VS geweest zijn, we waren geeks die in elkaar geramd werden door de jocks—maar dan wel sàmen in elkaar geramd.

Het kan wel eens zeventien jaar of meer geleden geweest zijn dat we elkaar nog gezien hadden, maar het was voor mij alvast alsof de tijd stil gestaan had. Ja, tuurlijk, niet écht: allerlei trajecten afgelegd en zo, en ik heb ondertussen ook al die kinderen bij en zo, maar toch.

De draad zó opgepakt: computers en Buffy en avonturen met (mis)management en perfectionisme en Firefly… het smaakt naar nog.

Godverdomme, ik ga nog moeten oppassen of ik ga nog gelukkig worden op mijn oude dag.