Volume 1 lag al een decennium in mijn bibliotheek, half vergeten eigenlijk. Maar nu is de volledige reeks van Lost Girls bijna uit.

Leve pornografie! En ook: hoe kan een mens niet gecharmeerd zijn door Neil Gaiman’s review?

Lost Girls is a bitter-sweet, beautiful, problematic, exhaustive, occasionally exhausting work. It succeeded for me wonderfully as a true graphic novel. If it failed for me, it was only as smut; the book, at least in large black and white photocopy form, was not a one-handed read. It was too heady, dense and strange to appreciate or to experience on a visceral level. (Your mileage may vary; porn is, after all, personal.)

Eufemisme / verbloemde omschrijving van het decennium: a one-handed read. 🙂
Maar daarnaast—high praise indeed:

Whatever you call it, there has never been anything quite like this in the world before, and I find myself extraordinarily pleased that someone of Moore’s ability actually has written that sort of comics for adults.

Alan Moore: nooit vanzelfsprekend, meestal uitstekend. Wat er mij aan doet denken: ik moet dringend nog eens verder doen in Voice of the Fire. niet evident, compromisloos, maar, na enige moeite om er in te komen: uitstekend. Jazeker.