O, had ik al gezegd waar ik nu al zo’n kleine drie uur op de computer zit te tokkelen?

Niet in de trekzetel, nee.

Wel in zo’n soort ligzetel.

Buiten.

Niet in de tuin, nee.

Op straat.

Yep. Op straat. Met mijn pantoffels en de computer op mijn schoot, vóór de deur, in het midden van de stad, in zo’n oranje-geel-roze-wit-groen-blauw-gestreepte opvolger van een transat, met metalen armatuur en ingebouwd hoofdkussen.

Hallo te zeggen tegen de passanten, de passanten zeggen hallo terug. Het meisje van op het einde van de straat, de leeftijd van Zelie, is al een keer of honderd op een halve meter van mijn voeten voorbijgefietst, ik heb al drie groepen toeristen zien voorbijkomen en een uitleg zien krijgen over de Pelikaan…

En wat hoort mij oor? Daar zijn Sandra en de kinderen terug van boodschappen!

Zelie heeft een pet gekregen, Louis is gevallen op zijn knie, en Jan vertelt mij dat hij een ijslollie op zijn voet heeft gekregen. En nu zitten Zelie en Jan naast mij: ze hebben hun eigen zeteltjes uitgehaald, één aan elke kant van mij.

Etenstijd. Iedereen naar binnen!