…you can’t even hide. Dat is zo’n beetje het gevoel als je met een fototoestel in niet-raw aan het fotograferen bent. Het is erop of eronder, en vergeet het bijvoorbeeld om iets aan uw witbalans te doen.
Ik wou vanavond tonen hoeveel foto’s ik in de laagste kwaliteit op mijn geheugenkaartje kan zetten: meer dan 4400 als ik de jpeg-kwaliteit op zijn laagst zet, en de beeldgrootte op zijn kleinst, 1936×1296.
En toen ben ik de tuin ingetrokken om foto’s te gaan nemen.
Inderdaad: uiteraard vergeten om het toestel weer op RAW en 3872×2592 te zetten. Resultaat: een foto of zestig waar zo ongeveer niets meer aan te wijzigen was. Tsss. ‘t Is al goed dat ik tegenwoordig niet echt veel correcties meer moet doen. 😀
Ik heb het niet lang getrokken, een kwartiertje of zo, want mijn rug wou écht niet mee. Desondanks toch een aantal Fijne Foto Van Vieze Beesten verzameld.
Ik had al een kaneelwants (Corizus hyoscyami) kunnen vatten op 7 november 2004:
Vuurwantsen (Pyrrhocoris apterus) had ik ook al gefotografeerd, zoals deze op 17 juni 2005:
…en daar is nu dan een derde rood-zwarte wants aan toegevoegd. Ladies & gentlepeoples, de pyjamawants (Graphosoma lineatum):
Afijn. Dat was de highlight. Voor de rest geen grote verrassingen, ook en vooral omdat ik me niet kon bukken en dus alleen beesten op ooghoogte kon fotograferen.
Een paar vliegen, zoals dit standaardmodel:
…en zoals dit iets minder mooi en veel kleiner beest:
En cicades, of toch cicade-achtige dingen. Zowel volwassen als deze:
…als meer nimf-achtige wezens, bijna science fiction-achtig:
Had ik al gezegd dat ik eigenlijk wel enorm graag foto’s van dat klein grut neem?
Die laatste (groene) vind ik wel grappig. Het arme beestje lijkt verkouden, en dan nog blind ook, ocharme!
Toen ik in Polen was en wij tijdens de middagpauze lagen te zonnen in het bos van Natolin werden we in de toppen van onze tenen gebeten (of geprikt ?) door zulke rood zwarte wantsen (vuurwants of kaneelwants ik zie zelfs op de foto haast geen verschil). En dat deed geen deugd moet ik zeggen, bij zoverre zelfs dat we na een tijdje telkens weer onze biezen pakten en het bos aan de wantsen overlieten. Of hoe kleine wezens hun territorium tegen grote mensen verdedigen en nog winnen ook.
In Natolin zijn het vuurwantsen, in alle maten en gewichten.
Toen ik er was heb ik er deze gefotografeerd.