Vrijdagochtend de kinderen niet gezien, vrijdagnamiddag vetrokken, zaterdag niet gezien, zondag ging het niet wegens pijn en was ik niet te genieten, dus eigenlijk heb ik de kinderen vanavond voor het eerst sinds vier dagen gezien. En zo veranderd dat ze zijn!

Jan heeft vanavond voor het eerst in zijn hele leven een number two gedaan, op het grote toilet dan nog wel. Hij weigerde dat tot nog toe pertinent. En als Jan iets weigert, dan is het echt wel néé.

Het was al een tijd dat Sandra probeerde met een koek beloven als hij op het potje of op het toilet ging, en dan zei hij het wel dat hij moest, maar als puntje bij paaltje kwam, was het noppes.

Tot vanavond: Sandra en ik elkaar afgewisseld, erbij gebleven, en dan de derde keer dat hij in hoogste nood naar het toilet liep, is het gelukt: hoera!

Hij was zó content, en zó trots… hij blonk helemaal! ’t Is nu te hopen dat het vanaf nu helemaal in orde komt. Als hij helemaal zindelijk wordt deze week, kan hij volgende week al naar school.

Anna van haar kant: die drinkt tegenwoordig van de fles, en de hoop was dat ze daarmee de nacht door zou slapen. Vannacht was ze er weel rond een uur of drie, dus ’t is in eerste instantie niet gelukt, maar dat neemt niet weg dat toen ik ze daarnet vasthad, het me meteen opviel dat ze in die vier dagen echt serieus gemeend gegroeid is. Ze voelt gewoon steviger aan dan vóór het weekend.

Louis was geschminkt als piraat, ik weet eigenlijk niet waarom of hoe. En toen ik zei dat ik vertrok naar vergadering voor Gentblogt, en dat ik tot morgen zei, ging Zelie rond mijn nek hangen. Dat ik niet weg mocht. Ze wou mij niet los laten.

Normaal gezien heb ik het niet lastig met dergelijke zaken, maar vanavond wel: zo het plotse besef dat er geen onbeperkt aantal avonden zullen zijn dat we allemaal samen zijn. En dat we er eigenlijk meer van moeten genieten.

Ik wil geen overurenklopper zijn die zijn kinderen niet ziet opgroeien. Nu-uh.