Ik was een hele fotoshoot kwijt. Mislegd. Naar huis meegenomen in plaats van op het werk over te tanken.

Drie dagen heeft het geduurd eer ik hem terugvond: thuis gekeken, niet gevonden. Gedacht dat het toch op het werk zal gebleven zijn. Op het werk gekeken, niet gevonden, moeten vrezen dat het weg was. En dan uiteindelijk toch thuis gevonden, op een andere harddisk dan de andere foto’s.

Oef.

Oef, oef oef.

Want ‘t waren van die foto’s die een mens niet kan opnieuw maken: de eerste dag van een departmeent, met iedereen aanwezig en opgekleed en zo.

Pff. Zweten.