Gnnnn… ik ben het redelijk beu dat mijn haar zo lang is als nu. Het ziet er om te beginnen redelijk belachelijk uit—zo één plukje vijftien centimeter lang haar in het midden van mijn voorhoofd, twee pluimen boven mijn oren die alle richtingen uit groeien, ‘t is echt geen zicht.

En naast het feit dat het geen zicht is: met mijn nieuwe klak op is het nog minder een zicht. En ik wil mijn nieuwe klak echt wel opzetten, want met mijn zwarte cagoule aan is het óók al geen zicht.

Pas op, niet dat ik mij eigenlijk heel erg veel illusies maak over mijn uitzicht hoor, maar toch.

Geschreven al luisterend naar: Neil Gaiman – Anansi Boys – At the funeral…