Gisteren was het nieuwjaarsetentje van de ex-collega’s. Ik mocht ook komen, want ‘t was mijn madam die organiseerde. Eerst (lekker) gaan eten in Madou’s Provence, op nog geen vijf minuten van mijn werk. ‘t Is groter en gezelliger dan het er op tinternet uitziet, wat nog een gemak was, want we zaten er met een kleine veertig.

De duo de saumon en aumonière et crème de ciboulette was lekker, en een fijn idee eigenlijk om een zalmmoot te combineren met gerookte zalm. De suprême de pintade aux senteurs des sous bois was eigenlijk een halve parelhoen, dat viel serieus mee van porties. En de nougat glacé aux fruits secs grillés leek niet echt op ijscrème maar was wel lekker.

Fijne mensen en fijn eten, meer hoeft dat eigenlijk niet te zijn.

En dan, tja, nog een stapken in de wereld gezet. Plus cool que nous tu meurs, dus wij met z’n bijna-allen naar de Mirano getrokken. Daar eerst wat rondgelummeld want het spel was nog niet open, en uiteindelijk, toen het wel open ging, was er even verwarring. Dat we eigenlijk niet binnen mochten want het was een privé-feestje. Voor advokaten.

Praktisch iedereen die er stond, was advokaat. Wij dat gezegd, die mens protesteren, wij aandringen, hij toegeven, en wij dus met ons groepje van zes of zo al binnen, helemaal ervan overtuigd dat de rest wel zou volgen. Wat ze niet gedaan hebben. De lafaards! Het grapppige is dat van wij gezessen—Peter, Marie-Hélène, Gaëlle, Sandra, Jeffrey en mezelf—alleen Sandra jurist is, en al de rest niet. Maar al wie buiten gebleven was, was dus wél jurist, echt waar.

Maar zij mochten niet meer binnen. ‘t Was, bleek, de rentrée solennelle de la Conférence du jeune barreau de Bruxelles. Ze verwachtten vierduizend man en er is maar plaats voor vijftienhonderd, dus vandaar. ‘t Was er nochtans een redelijk rustige, wat zeg ik, bedaarde, wat zeg ik, kalme bedoening:

Na een uurtje of zo kwam er een klein beetje leven in de keet met van die djoemdjoemmuziek, maar tegen dat die een nummer of twee verder was en er welgeteld drie mensen stonden te dansen (Sandra, Marie-Hélène, Gaëlle), kwam een groepje op het podium optreden.

Hoegenaamd geen slecht groepje, daar in het geheel niet van, maar dans– en uitgaanatmosfeer is nog iets anders dan rustige muziek-atmosfeer:

Afijn. Lang verhaal kort: een aantal gin tonics binnengekapt (schandàlig duur, maar ik vind dat altijd wijs met blacklights, gin tonics), een uurtje of zo naar het optreden geluisterd, en dan naar huis gereden.

En boîte, oui, mais pépère, quoi.

Ik vraag me trouwens af wie het was, die daar speelde. Ik zou wel eens een plaatje durven kopen.