Een halve eeuwigheid geleden gekocht en sindsdien in de kast laten liggen. En er dan vandaag alsnog een lap op gegeven:
Zwarte spaghetti, rode ajuin, rode pepers, look, olie.
En ja, ik ga toch eens echt moeten beginnen denken over kleurcalibratie. Tegenwoordig doe ik dat eigenlijk gewoon op goed komt het uit, naargelang ik zin heb om de één of andere kleur te zien.
Een gewoon grijskaartje zou al voldoende moeten zijn, me dunkt. Eens kopen.
Damnzeg, ik dacht eerst dat het die spaghetti was die je een halve eeuwigheid in de kast had laten liggen en dat het spul erop larven en maden ofzo waren, bwuèèkes!
En ik dacht eerst dat het wat kleurexperimenten waren… Met de foto’s dan weliswaar, niet de eetwaar itself. 🙂
Dit is de verklaring waarom de kinderen in de tuin kokeneten gaan spelen.