‘t Was vanmorgen onmenselijk warm in de 7u30 van Gent-Sint-Pieters naar Schaarbeek.

Ik dacht eerst dat het aan mij lag: vanmorgen vergeten dat ik vrijdag mijn fiets aan het station had laten staan, en dus met een andere, veel kleinere fiets de drie kilometer moeten rijden in 2/3 van de tijd die ik er anders over zou doen. Ik was zo slim geweest, namelijk, om eerst (te voet) naar het busstation aan te zetten om dan pas halfweg te beseffen dat [a] wegens het openliggen van de straat de busregeling wellicht niet meer klopte en [b] ik hoedanook met de bus nooit die van halfacht zou halen.

Dus: fiets, met ziekte en bijhorende kortademigheid, veel te hard moeten trappen, helemaal bezweet en misselijk toegekomen, trein nog nét op, gelukkig nog nét een plaatsje kunnen vinden, bril uit, abonnement op het tafeltje vóór mij, en hopla terug naar dromenland.

Tot een minuut of twintig later, dat ik precies wat commotie hoor. Ik slaap rustig door, tot de meneer in de microfoon zegt dat we aan Brussel-Zuid toekomen en blijkt dat de hele halve wagon naar de plaats zit te kijken waar ik zit.

Of beter: naar de dame die languit op de vloer ligt in de middengang net naast mij. Die manifest flauwgevallen was in de enorm drukkende hitte. Ze werkte bij Fortis en moest er aan Centraal af. En er was geen dokter in de zaal.

Ik heb iets gemurmeld in de zin van “ik heb blijkbaar iets gemist”, mijn mantel en mijn laptopzak bij elkaar geraapt, en dan snel naar buiten gegaan.

Vast slapen op de trein, ‘t is niet altijd ideaal.