Ik ben van de jaren 70. Nee, dat doet geen pijn, en ja, ik mag nog alles eten. Maar er zijn wel van die dingen die mensen van de jaren 80 (of 90, begod, die zijn er tegenwoordig ook al) zich niet kunnen voorstellen.

In Vlaanderen zijn de late jaren 60–psychedelische dingen en zo–toegekomen in denk ik ergens 1970 of 1971. Ik was toen net geboren en dus veel te jong om me iets te herinneren, maar toch zijn er veel dingen van het begin van de jaren 70 die mij op geen tijd naar mijn jeugd kunnen terugkatapulteren.

Le manège enchanté bijvoorbeeld, al hadden we toen dat ik me herinner geeneens een televisie.

En sommige muziek. Deze bijvoorbeeld, A far l’amore comincia tu van de onnavolgbare Raffaella Carrà, wordt regelmatig nog eens ter okkasie van feestjes allerhande op de platendraaier gezwierd:

(de Duitse versie blijft ons wel, om onverklaarbare redenen, meestal bespaard)

Maar nee, dat zijn geen echte madeleinen: precies omdat ze nog zoveel gedraaid worden. En ook omdat ik ze bewust meegemaakt heb, ze zijn niet van toen ik héél klein was.

Er zijn er nochtans nog, van die nummers die ik waarschijnlijk in geen meer dan dertig jaar nog gehoord heb, en dan plots wel. Geheel onverwacht, en hopla, terug naar negentien-begin-de-zeventig en terug naar een grote rode opblaaszetel in de Kleine Bugtenstraat (don’t bother to look, de straat bestaat niet meer). Er bestaan er niet veel meer natuurlijk, er zijn geen oneindig veel nummers die ik toen veel hoorde en daarna nooit meer.

Maar vandaag had ik het nog eens. Op Lee Hazlewood’s Cake or Death (zie ook alhier) staat een versie van Some Velvet Morning gezongen door zijn kleindochter Phaedra, maar het gaf me geen déclic. De oorspronkelijke versie, van een melige-duetten-verzamelaar (I’m a sucker for shlock), des te meer:

[audio:http://www.vuijlsteke.be/michel/velvet.mp3]

Koude rillingen kreeg ik ervan, qua blast from the past. En toen op het werk iedereen weg was uit het bureau en van de verdieping, heb ik het wel zeker drie kwartier op repeat gezet.

Magisch.