We hadden vandaag met het werk een off-site in het Posthotel in Wenduine.
Wohow! Zo veel wind maat! Toen we toekwamen, kon ik gewoon helemaal voorovergebogen wandelen, gelijk de mensen in de televisieverslagen over tornado’s! Ik denk dat als ik mijn mantel opengespreid had, dat ik er gelijk een vlieger vandoor was!
Fijne locatie ook wel, trouwens: het allerlaatste (of allereerste, perspectief is alles) hotel op de dijk, net op de rand van de duinen. Ik had alweer mijn fototoestel niet bij me (drat), en dus moest ik wel noodgedwongen foto’s nemen met de GSM.
Zoals deze: het zicht vanop het balkon van de vergaderzaal.
…en hoe vreemd: het komt hoegenaamd niet over dat we daar allemaal collectief bijna aan het wegwaaien waren.
Op het eerste zicht zou men bijna gaan denken dat het mooi weer was begod!
…en voor de rest: presentaties gekregen en gegeven, card sorting, discussie, de meneer van imapping en de meneer van onder meer Agora op bezoek gehad, postitsessie, middageten, koffie en ontbijt–niet noodzakelijk in die volgorde.
Leutig! En morgen aan de slag met de resultaten, joechei.
Reacties
10 reacties op “Wenduine”
En dat er wat wind stond!
Kan je vanaf het balkon die gevel zien daar helemaal op het einde van de weg, allé, even toch.
Damn die N95 maakt schoon foto’s.
Inderdaad zeer schone foto’s voor een gsmke!
Hotel staat (helaas?) te koop of is misschien al verkocht. De Post kan het in ieder geval niet meer gebruiken na de zomer. Ze hadden/hebben trouwens nog ‘ n paar andere leuke locaties. Mijn persoonlijke voorkeur ging altijd al naar Ronchinne een kasteeltje in het hart van de ardennen…
(Btw, deze “recreatieve” oorden worden beheerd door de Sociale Dienst van De Post VZW )
Mag ik namens het werkvolk van De Post mijn afkeer tegen deze betaalde tijdverspillerij van het hoger kader uitspreken? Op de werkvloer heeft men de mond vol van besparingen en wat doen jullie? Fotootjes nemen met jullie fonkelnieuwe gsmmetjes, effe lekker uitwaaien, uitgebreid de tijd nemen want morgen is er weer een dag. Toch? O ja, je hebt een leuk artikeltje geschreven waarin je het personeel aan het loket ophemelt. Maar dat neemt niet weg dat je deel uitmaakt van de top van De Post die het geld door ramen en deuren blijft gooien (geld dat bespaard wordt op de rug van het werkvolk, onder andere de lui aan het loket).
Michel, als je nog eens een artikeltje schrijft over plezier op het werk, doe me een plezier, dude, en schrijf er niet bij dat het over De Post gaat. De laatste maal dat wij plezier op de afdeling beleefden, kan ik me zelfs niet meer herinneren. Het is altijd haasten, haasten, haasten. Versterking wordt steevast geweigerd. Het is altijd wat. Lol valt er niet veel meer te beleven bij ons. Een schril contrast dus met het werk dat jij voor De Post verricht. Jij krijgt carte blanche binnen je budget, je doet waar je zin in hebt… kortom: De Post legt jou in de watten. Geen automatisch volume captatie systeem voor jou, geen dagelijkse deadlines en geen geroep en gescheld.
Ach wat… Uiteindelijk doe jij ook maar je werk… Vergeet deze hele mikmak. Ik ben blij dat ik het eens van me af heb kunnen typen.
Groeten,
GDB
Hadie GDB.
Even ter duiding… De GSM is de mijne, daar heeft de post niets mee te maken. Dat van die “carte blanche” en in de watten leggen en zo is een wel zéér idyllische manier om de zaken te bekijken: wij hebben evenzeer moeilijke knopen door te hakken wegens gebrek aan mankracht, tijd en geld. Wij zouden het ook vaak liever anders hebben, maar wij berusten erin dat niet alles kan.
Het gegeven van een “off-site” is hoegenaamd geen luxe: het is de enige manier om met een heel team, dat bestaat uit druk bezette werkmenschen van een hele stapel afdelingen een volledige dag zonder onderbrekingen te kunnen werken.
De mensen op de foto’s hebben daar gewerkt van 9u ‘s morgens tot 18u ‘s avonds, met, jawel, een kwartiertje uitwaaien op het strand. De mensen van het hoger management heeft er nog een tijd langer gewerkt.
Om daar te werken van 9 tot 18, trouwens, zijn wij zonder klagen met z’n allen naar Wenduine gekomen, ongeacht of we van Gent of van over de taalgrens of van centrum Brussel moesten komen. Collega Kirsten moest daarvoor bijvoorbeeld om 5u aanzetten, en ze was om 21u30 thuis. Ikzelf had het wegens niet zo ver wonen wat gemakkelijker: 6u30 aanzetten, 20u30 thuis.
…en voor de rest: dat het moeilijk is en lastig en ondergewaardeerd, het werk in de kantoren en achter de loketten en van de bedeling en het sorteren–geen discussie van hieruit.
Ik kan uiteraard niet spreken voor de hele Post, maar voor zover ik kan inschatten na enkele maanden ter plaatse, zie ik–kader of bediende of arbeider–niet anders dan mensen die zo goed en zo kwaad mogelijk hun uiterste best doen, in inderdaad niet altijd gemakkelijke omstandigheden.
En de rest, denk ik dan misschien naief, is maar wat g’er zelf van maakt.
Welke tool werd voor het stichen van die eerste foto gebruikt?
PTGui. Uitstekend, krachtig, relatief zeer goedkoop.
[…] minuut of tien reageren op mijn weblog (nee maar, sommige […]
Aha, ikzelf gebruik PtAssembler met autopano en enblend als plugin.
Ik dacht dat de tool zelf de foto’s stiched zoals hierboven, maar het effect (het trapsgewijs stichen) zal in photoshop gemaakt zijn vermoed ik…?