Ik had vandaag een dag home office gekozen wegens persconferentie voor de Gentse Feesten. Dat stond al een halve eeuwigheid vast, wij hadden daar bij Gentblogt zowat een halve planning aan opgehangen, en alles.

Maar!

Toen stond ik daar dus, in de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde, en toen was het daar redelijk doods en verlaten leeg:

Gebeld, geconfirmeerd dat het wel degelijk dààr was, en te horen gekregen dat het pas volgende week zou zijn. Ack!

Niets aan te doen, rustig terug naar huis terug, verder werken.

…en op de terugweg kwam ik langs de Vrijdagsmarkt.

Zo. Ongelooflijk. Wijs.

Vóór Bayram stond het vol—de mens zelf was naar aloude gewoonte blijgezind vanalles naar iedereen aan het roepen. De Vrijdagsmarkt zelf was een bijenkorf van bedrijvigheid, het leek er ondanks het grijzige weer wel een mediterrane stad. Ik kwam voorbij een café waar de meneer van in zijn deurgat stond, tegelijkertijd kwam de facteur voorbij: “Ah Marcel!” “Hey! hoe is ‘t?”

Veel meer dan dat heeft een mens niet nodig om blijgezind verder te schrijven aan zijn specificatiedocument voor het werk.

[de persconferentie bleek trouwens tóch vandaag te zijn, maar in de Opera; ‘t is die van Trefpunt die pas volgende week is]