Vanavond gaf Michèle van Topmodel een commentaar op iets dat over haar geschreven werd.

Dat is zo’n gebeurtenis waar even een grens overschreden wordt, vindt u ook niet?

Op Gentblogt overkomt ons dat meer dan eens, wellicht omdat we redelijk dicht op de mensen zitten: een verkeersongeluk staat in de actua, dan is er discussie over en weer tussen “het is toch wel een wreed gevaarlijke straat” en “waarom krijgen de automobilisten altijd de schuld, misschien heeft die fietser ook wel iets verkeerd gedaan”, en plots komt er een reactie van de vrouw van de overreden man. Of publiceren we een item over het overlijden van iemand, en komt een nabestaande iedereen danken voor het medeleven. Of, trivialer, doen we iets over een restaurant of winkel en hebben we eigenaars of sympathisanten of net concurrenten dan wel vijanden op ons dak.

Hier op mijn weblog gebeurt het ook wel eens: in de vijf-en-zoveel jaar heb ik één artikel dat er al stond grotendeels verwijderd — ik lachte er een beetje met iemand, en plots had ik de dochter van die iemand aan de e-maillijn.

‘t Is maar om te zeggen: de mensen, en ik reken mij daar ook bij, beseffen dat veel te weinig, dat er overal échte mensen achter zitten.

“De boekskes” kunnen daar weg mee geraken: noem iemand een slet en een domme kalle, het wordt gepubliceerd en niemand kan erop reageren behalve in de wachtzaal van de dokter en bij de coiffeur roddelen, en een maand later is het vergeten. Op het internet, of erger, op zo’n weblog, kunnen ze zelfs maanden en jaren later plots op uw virtuele deurmat staan.