We zijn gisterennacht gaan slapen in Hotel Moulin de Boiron, courtesy of het reclamebureau dat de campagne van Bongo doet.

Bongo, om te beginnen: daar moeten ze mij niet meer van overtuigen. Vorig jaar heb ik er Sandra (en mezelf, ha!) zo één cadeau gedaan, en ‘t is eigenlijk een ideaal cadeau: een heel boekje vol hotels en arrangementen, vrij uit te kiezen gedurende ene comfortabel lange periode (die van ons heeft denk ik meer dan een half jaar op de kast gelegen, vorige keer).

Hotel Moulin de Boiron, om te vervolgen: sympathiek. Het hotel is al veertien jaar in de familie, maar vorig jaar is de pater familias overleden, en nu is het schoonzoon en vrouw die de enige eigenaars zijn geworden. Marco, da’s de meneer, is een Nederlander. Hij verwelkomt de gasten allerhartelijkst, geeft ze een korte rondleiding van het gebouw, doet ze de plannen uit de doeken.

Het hotel was vroeger een watermolen, en het wàs al gerestaureerd, maar nu het van één gezin is, zijn ze van plan om de zaken grondig en helemaal naar hun zin aan te pakken. Zo zegt het foldertje nog dat de ex-molen nog sporen van graan op de vloer heeft, maar is dat op het moment hoegenaamd niet meer het geval. Het plan is om er op twee verdiepingen iets van te maken: boven een lounge, onder een wijnkelder en een soort museumzicht op het antieke mechanisme.

De kamers zijn klein, maar voor zover ik dat kan inschatten, in orde. Ik had graag een douche gehad in plaats van een ligbad, maar da’s misschien omdat ik met mijn rug toch niet meer in een bad geraak. Onze kamer was wat uniek voor zes man, en over twee verdiepingen verdeeld. Sandra en ik beneden, Louis, Zelie, Anna en Jan boven.

De ligging: prachtig. Aan een meer in de bossen, en met een wondermooi uitzicht uit de kamer.

Zo van die bossen met overal mos en mysterie, trouwens: wijs.

Het avondeten was lekker — kindermenu met tomatensoep, kalkoen en frietjes, een kinderijsje voor de kinderen, twee patés, champignonconsommé, hertenfilet en een soort chocoladetaart met custard voor ons.

Het ontbijt mocht dan weer wat uitgebreider: ik proefde er eerder Nederland dan de Ardennen in.

Er is niet veel te doen in de onmiddellijke omgeving van het hotel, en voor mij hoeft dat ook niet: ik zie mij daar wel op een fiets wat rondrijden, of een boek lezen op het terras vóór het meer.

Wij hebben een kort wandelingetje gemaakt in het domein dat rond de molen ligt: uitkijkplaatsen om herten te fotograferen (of schieten, wie weet), en overal sporen van bevers:

De buurt ziet er fijn uit om te wandelen: op de kamer lagen er in alle geval kaarten van de omgeving. En wat verder uit de buurt van het hotel: zonder kinderen zouden we misschien inderdaad, zoals Bernard zei, eens naar Rocroi kunnen geweest zijn: Vauban ftw!

…en daarmee zeg ik het allemaal, eigenlijk: zonder de kinderen.

Ik heb me van minuut één tot zo ongeveer minuut het einde zitten opwinden. Kinderen teveel lawaai, kinderen teveel bewegen, kinderen niet willen dit doen, kinderen wel willen dàt doen… aargh! Ik wéét dat ze uiteindelijk al met al zeer braaf geweest zijn (ik ben de enige geweest die een glas gebroken heeft, zelfs), maar het spijt mij, ik word er gewoon doodnerveus van.

Kinderen moeten op hotels en in beleefd gezelschap gezien worden niet gehoord, is mijn gedacht. Helemaal verkeerd, ik weet het. Maar zo op mijn gemak ik mij voelde in Center Parks, zo gecrispeerd heb ik vandeweekend rondgelopen.

Niet voor herhaling vatbaar, wat mij betreft. Of het zou moeten zijn in een hotel dat specifiek voor kleine kinderen is, en dan bijzonder graag. Zo’n hotel waar niemand er last van heeft dat er twee in bad gestoken worden om halfacht ‘s morgens de zondag.