– Oooh, bedànkt! ’t Is een… euh…
– Een plexiglazen rek om glazen potjes in te hangen waar dan plantjes in kunnen gekweekt worden! Wijs hé?
– Chô ja, juist wat ik nodig had!

Of die keer dat we niet wisten wat gekocht voor oncle Albert, die we misschien drie keer per jaar zagen waarvan één keer op nieuwjaar. En dat we zoals elk jaar een kist sigaren hadden gekocht. Maar dat hij blijkbaar al een tijd moest stoppen met roken van zijn dokter.

Of alle keren dat we uit armoe niet meer beter weten dan een pakket kousen. Of onderlijvekes. Of wat dan ook dat er in de winkel “wel geestig” uitzag, maar die dan elf maand later nog altijd ingepakt liggen te bestoffen.

– Oh, een set tandenborstels met borsten… Zo, euh… speciaal. Waarom liggen die hier eigenlijk?
– Haja, anders denkt Tante Mariette dat we ze weggesmeten hebben als ze op bezoek komt.

Genante cadeaumomenten. Tenenkrullende ervaringen. Griebelijk. Met kerstmis en nieuwjaar binnenkort zal het weer prijs zijn: er zijn namelijk zeer weinig cadeaus die voor iedereen plezier doen.

Ik moet bijvoorbeeld door de band geen boeken, CD’s, DVD’s of kledij hebben, en ik gruwel normaal gezien van cadeaubons — dat beperkt het allemaal enigszins. En dan zijn er de klassiekers: nonkels en tantes en ouders en grootouders die alles al hebben… nachtmerrie. Om dàn niet in “oh, zo wijs, een tube chocoladesmeerpasta voor in bed”-cadeaus te geraken: niet evident.

Vorig jaar (of was het al twee jaar geleden?) had ik het gedroomde cadeau gevonden, vond ik zelf: zo’n doos met een reeks arrangementen, waarvan er één te kiezen was in de loop van (denk ik) praktisch een heel jaar, om het even wanneer dat het nog paste voor die mensen. Geen zorgen meer verder: alles was geregeld. We zijn uiteindelijk in augustus op gastronomisch weekend geweest.

Ik ben ondertussen vergeten hoe het toen heette, maar nu is dat Bongo geworden. Die mannen (of beter, de mannen van Duval-Guillaume, of beter, ene Pieter B. te D-G), doen tegenwoordig zwaar hun best om mensen op het interweb te charmeren: zo kregen een aantal mensen (ook wij!) onlangs een Bongo-arrangement cadeau.

De reis is deze keer niet onverdeeld positief uitgevallen, maar daar kunnen noch het hotel, noch het concept eigenlijk iets aan doen. En dus blijf ik erbij: zo’n Bongo is een ideaal cadeau.

Ach, en terwijl we bezig zijn: de Man Van Het Reclamebureau wist te vertellen dat ze een nieuwe campagne beginnen, met de slogan “er zijn betere manieren om herinnerd te worden”. ’t Is te zeggen: beter herinnerd worden als “die neef die ons dat schoon Bongo-arracngement cadeau heeft gedaan” dan als “die neef die ons een slaset in de vorm van naakte zwarte medemensen heeft gegeven”.

Ze doen een wedstrijd waar men zijn eigen verhaal kan inzenden en een Bongo Once in a lifetime kan winnen.

Er komen filmpjes, ook. Deze week ééntje, de anderen volgen gespreid.

[full disclosure, gelijk ze dat noemen op de weblogs in den Ameriek: nee, ik word niet betaald om dit te schrijven, en ik krijg er ook geen Bongo voor in de plaats]