Ik stond in de Fnac, gisteren. Sandra had er mij op uitgestuurd om een nieuwe GSM te kopen — zo goedkoop mogelijk, zo lang mogelijk houdende batterij.

‘t Is een El Cheapo Samsung geworden, zo’n clamshell-model, dan zal het scherm ook niet *ahem* in barsten trekken zoals bij de vorige.

De GSM is niet in de Fnac gekocht wegens daar duurder dan elder, maar ondertussen stond ik er wel een hele tijd, in de Fnac. Met een opdracht van mijn schatbewaarder om geld op te doen, tot honderd euro of zo.

Wou dat zeggen dat als ik er in slaagde om een GSM voor minder dan dat te kopen, dat ik dan andere dingen mocht kopen tot het bedrag van honderd euro of zo?

Ik had mijn eigen GSM niet bij, en dus kon ik niet nakijken op de internetten hoe goed of slecht de dingen die ik in eerste instantie niet oninteressant vond eigenlijk waren, en dus heb ik niets gekocht. Heb ik me beperkt tot het opschrijven van wat mijn aandacht trok:

Voor de slechte verstaander: ik had het geld dus op zak hé, en ik had een machtiging om geld uit te geven hé. En ik heb dat dus niét gedaan!

(die gepixelde onderste regels op het kaartje, overigens: een nieuwjaarscadeau, af te checken of iemand anders in de familie het al gekocht heeft en zo nee: ha! one down, x to go)

Thuisgekomen heb ik meteen de computer op de internetten gericht, en gekeken welk van de opgeschreven dingen min of meer de moeite waren, volgens de vakpers.

Settlers en Two Worlds vindt men blijkbaar maar mwof, maar World in Conflict vindt men daarentegen zeer goed, en The Witcher van hetzelfde.

Ik dénk dat ik dan alsnog maar eens naar de winkel trek, één dezer.