Het was ik durf er niet aan denken hoe lang geleden al dat ik Guido Belcanto nog live gezien had.
Toen Sandra en ik onze platencollectie samenlegden, zo’n vijftien-zestien jaar geleden, zaten er onvermijdelijk een resem dubbels bij. Alles van De Nieuwe Snaar, ik herinner me het volledige werk van The Cure, en ook dus het toenmalige volledige werk van Guido Belcanto, alletwee de platen als ik me niet vergis.
Later heb ik zijn nieuw materiaal allemaal gekocht, tot op een bepaald moment, dat ik de indruk kreeg dat hij zichzelf wel heel erg arty-farty-serieus begon te nemen.
En toen ben ik hem wat uit het oog verloren.
Maar kijk: hij speelde in Zaal Flormanic (een mens vindt zoiets niet uit) in Melle. We zijn er met vier naartoe geweest: Lieve en Jan, en Sandra en ik. En na het optreden braaf naar huis wegens allemaal zo moe of een ond, en dat we daar met z’n allen zaten te geeuwen.
Niet dat het saai of slecht was, verre, verre van: het was heel mooi, Guido was goed bij stem en bij tussentekst, er waren maar een paar klassiekers bij en voor de rest dingen die ik nog nooit gehoord had, de zaal was helemaal mee.
Wel twee uur optreden, keer op keer teruggeroepen door het hele publiek, met verzoeknummers op het einde: geslaagde avond.
Hij is heel erg veel verouderd, vind ik. Maar hij is dan ook bijna twintig jaar ouder geworden. Twintig jaar, miljaar.
En daar is dan ergens in het midden een depressie geweest, en diepe dalen, en dus nu in Zaal Flormanic in Melle: een man of driehonderdvijftig, die het kot afbraken op het einde van de set. Er was geen backstage, hij verschool zich met zijn begeleider ergens dicht bij het podium terwijl de menigte zijn naam scandeerde.
En dus allemaal bisnummers, en hij sprak over vanalles, en hij noemde het het hoogtepunt van zijn carrière—ik had heel de tijd ik heb zalen doen vollopen / ik heb zalen doen leeglopen in mijn hoofd.
Zaal Flormanic, begod.
Maar hij zag er eigenlijk wel gelukkig uit, op het einde.
Foto’s: gelukt, al was het daar verdomd heel erg donker. Leve D300: alhier slideshow.
Reacties
2 reacties op “Belcanto!”
Intrigerende meneer (en mooie foto’s!).
Guido Belcanto is een oude (school?)kameraard van onze pa. Ik ken hem vooral van de lange praatjes die onze pa met hem maakte ‘s zondags op de rommelmarkt in Turnhout waar hij (en onze pa) vaste bezoekers zijn/waren. Het heeft lang geduurd voor ik doorhad dat die rare meneer ook zong.
Guido woont hier in het dorp, al veel langer dan ik, aangezien ik hier nog geen jaar woon. Ik ben hem een tijdje geleden tegen gekomen in de delhaize hier verderop: vreemd, aangezien ik me de man heel anders had voorgesteld – bijna zoals Michel zegt: jaar of zo geleden. Was eigenlijk redelijk bizar.
Soms aan de schoolpoort, tussen de pratende ouders, gaat het over hem … meestal weetjes en zo, dingen waar je niet wijzer van word, dingen waar je niks aan hebt. Al hen ik de wel de indruk dat hij hier enorm met rust gelaten wordt, vorodeel van in zo’n konijnekeutel in de Kempen te wonen. Ik hoop hem eigenlijk eens tegen te komen bij de Kroon, of in den Toerist, al weet ik niet of hij daar graag komt. Lijkt me een uitermate interessante gast om eens mee te gaan drinken een avond.