Ik ben van die school die alles overal een beetje laat staan en dat het voor buitenstaanders compleet chaotisch lijkt, maar dat ik het zelf allemaal precies weet zijn.

Zo in de zin van “dát papiertje zit in drie gevouwen als bladwijzer in dát boek, en dat boek, dat ligt op de derde stapel van links op het vierde schap in het achterhuis, onder de DVD’s van The Godfather en boven de doos van OneNote”.

Of “ik heb mijn boekje achtergelaten in de keuken, in een roze plastiekzak samen met een handvol badges van Gentblogt, op de doos met blikken abrikozen, onder een stapeltje Humo’s”.

Patroonherkenning en een goed ruimtelijk geheugen komen mij daar bijzonder van pas: ik vind de dingen meestal snel terug.

Helaas, helaas, helaas. “Meestal snel terug,” op voorwaarde dat er niéts verlegd is. Want van zodra er ook maar één ding een andere plaats gevonden heeft, klopt het hele patroon niet meer, en dan word ik plots een hopeloze zoeker, zo van het soort dat tien keer over en weer kan gaan en nog niet vinden wat er eigenlijk heel de tijd al voor mijn ogen lag.

Met vijf andere mensen in huis, en vooral: met quasi niets van opbergruimte en zonder bijvoorbeeld bibliotheek of bureau in huis, is mijn “systeem” een recept voor miserie.

Ik wéét dat er hier in huis twee PSP’s liggen, ergens. En een Sony DCR-PC 110 waar ik heel erg tevreden van was. Maar ze zijn verdwenen. Ik weet niet waar precies: ergens in huis, dat wel. Die Sony bijvoorbeeld zit in een witte dichtgeknoopte plastiekzak, samen met alle nodige kabels en een vervangbatterij. Maar geen flauw idee waar die zak is.

Soms komt er zo iets plots tevoorschijn:

Eergisteren heb ik een net aangebroken schrijfboekje teruggevonden. ‘t Is die linkse, met misschien een maand of zo nota’s erin. Ik had het al opgegeven, en ik was die rechtse begonnen. Daarmee zit ik nu met twee boekjes, elk met ongeveer evenveel erin geschreven. Oh, ik kan daar lastig van lopen.

Maar aan de andere kant: wél goed dat ik mijn boekje teruggevonden heb. En hoe is het gebeurd? Op precies dezelfde manier als het verdwenen was: plots stond er een roze plastiekzak met een boekje en een handvolg Gentblogt-badges op de bank van de kinderen in de keuken. Waarvandaan? Geen flauw idee: ik had de hele keuken, en het hele huis trouwens, van voor naar achter al doorzocht.

Gremlins, denk ik. Of kinderen.