Ik zit halverwege het tweede seizoen van Stargate Atlantis. De afgelopen dagen heb ik in zowat elk vrij moment van de dag (op weg naar en van trein, op trein, toilet break, in bed om in slaap te vallen, u noemt het) gekeken naar dertig of zo afleveringen op een rij.

De allereerste aflevering met een gevoel van wat de fuk is dit, een kinderserie voor militaristische randdebielen, alsof er zelfs geen ST:TOS of ST:TNG geweest is begod, laat staan pakweg Blake’s Seven of Firefly?

De tweede en volgende afleveringen met een gevoel van dit is niet aan het gebeuren, ik ben hier niet naar aan het kijken, het kán niet dat een serie zo slecht geschreven is, dat personage zo bordkarton zijn, dat scenario’s zo rammelen, dat special effects zo onspecial zijn.

Na een aflevering of tien heeft de gelatenheid gewonnen over het mij opwinden. Ik laat het gewoon over mij komen: binnenkort heb ik seizoen twee uitgekeken, en wie weet wordt het ondertussen nog wel beter. Of in seizoen drie. Of in seizoen vier. Of vijf.

Nog alle tijd van de wereld.

(En zeggen dat Firefly maar dertien aflevering heeft gehad, tommetoch.)