Ik zit halverwege het tweede seizoen van Stargate Atlantis. De afgelopen dagen heb ik in zowat elk vrij moment van de dag (op weg naar en van trein, op trein, toilet break, in bed om in slaap te vallen, u noemt het) gekeken naar dertig of zo afleveringen op een rij.
De allereerste aflevering met een gevoel van wat de fuk is dit, een kinderserie voor militaristische randdebielen, alsof er zelfs geen ST:TOS of ST:TNG geweest is begod, laat staan pakweg Blake’s Seven of Firefly?
De tweede en volgende afleveringen met een gevoel van dit is niet aan het gebeuren, ik ben hier niet naar aan het kijken, het kán niet dat een serie zo slecht geschreven is, dat personage zo bordkarton zijn, dat scenario’s zo rammelen, dat special effects zo onspecial zijn.
Na een aflevering of tien heeft de gelatenheid gewonnen over het mij opwinden. Ik laat het gewoon over mij komen: binnenkort heb ik seizoen twee uitgekeken, en wie weet wordt het ondertussen nog wel beter. Of in seizoen drie. Of in seizoen vier. Of vijf.
Nog alle tijd van de wereld.
(En zeggen dat Firefly maar dertien aflevering heeft gehad, tommetoch.)
ja erg he, ik heb net hetzelfde voor 🙂 En me ergeren aan de personages …
Een toffe nieuwe serie die ik onlangs heb ontdekt (niet echt zelfde categorie): True Blood. Lekker donker, door de maker van Six Feet Under (seizoen 1)
Atlantis is inderdaad maar slappe kost. De makers zijn duidelijk de commerciële toer opgegaan. Jammer, want het had potentieel.
Firefly staat ondertussen ook weer op de iPhone. Het is verdikke toch kut dat ze dat van de buis gehaald hebben, de rukkers.
Binnenkort (januari) meer lekkers van Whedon: Dollhouse. Mét Eliza Dushku (beter bekend als Faith in Buffy The Vampire Slayer).
Ondertussen geniet ik van Buffy seizoen 8 in stripvorm:
http://www.darkhorse.com/Books/Previews/14-115?page=0
En Dexter seizoen 3 begint over een weekje.
Hier zie, er komen er twee signeren in de mediamarkt: http://www.mediamarkt.be/events/events_nl#events_9