Aan de buitenkant zag hij er nog goed uit, de trekzetel. Hij was ook maar een dikke elf jaar oud.
Maar helaas: metaalmoeheid waardoor de mechaniek onherstelbaar niet meer werkte, gescheurde stof, doorgesleten stukken, vanalles. Allemaal te herstellen, behalve dat eerste. Het metaal was gewoon echt helemaal in stukken. Jammer, maar helaas.
Grotendeels met een goeie schaar, een beetje een tang voor de meer hardnekkige nietjes, een schroevendraaier voor welgeteld vier schroeven, en helemaal op het einde een hamer om een kader in frieten te kloppen: precies anderhalf uur rond om de hele trekzetel te ontmantelen.
Blijven over: een zak vol vulsel dat we kunnen hergebruiken om pakweg kussens mee te vullen, een zak vol verknipte stof vol nietjes en andere gevaarlijke dingen, een paar balkjes hout op de koer, en een insectachtig metalen staketsel ook op de koer.
Ik heb één armleuning gehouden, de linker, die het minste versleten was. Dan kan Nepthys daarop gaan slapen, den duts: de trekzetel was de laatste tijd haar zetel geworden.
Het zal waarschijnlijk aan mij liggen maar de logica ontgaat me compleet. Waarom zou ge uw tijd daarin steken?
– Omdat hij onherstelbaar kapot was.
– Omdat het groot vuil niet meteen langskomt.
– Omdat ik geen camionette heb waarmee ik naar het containerpark kan.
– Omdat de zetel veel plaats innam waar hij stond.
– Omdat ik geen stoffen zetel ga buiten zetten.
– Omdat er geen andere plaats was.
– Omdat al wat nu moet opgeslaan worden, het ijzeren staketsel is.
– Omdat al de rest in stukken wél in een vuilzak past.
… omdat het een plezante fotomontage oplevert…
Omdat er weinig zo geestig is als iets ontmantelen!
Dingen afbreken is de max! Als dat geen reden is …