Ah, hoe fijn is het als het eens wil meezitten, foto’s nemen.

Vandaag heb ik, en het was al lang geleden, nog eens mijn macrolens omgord en ben ik onze tuin in getrokken.

Niet dat er veel beesten zaten, maar ik had er gewoon zin in. En als het een beetje meezit, ben ik nu gewoon weer herbegonnen aan de tuinsafari.

Want het is wel fijn om te zien hoe de techniek er op vooruit gegaan is, in de loop van de jaren.

Het allereerste springstaartje dat ik ooit fotografeerde met mijn toen-net-nieuwe macrolens (de onvolprezen en ondertussen niet meer verkochte AF Zoom Micro-Nikkor 70-180mm f/4.5-5.6D ED), was een Orchesella cincta dat op een stapeltje lege vliegenpupae zat:

Nikon D70 met Micro-Nikkor 70-180mm; 1/15 aan f/9, 180mm. Natuurlijk licht.

Om u een idee te geven… Met een degelijke point en shoot in macrostand geeft een gelijkaardig beest zoiets:

Panasonic Lumix DMC-LX3; 1/80 aan f/2.6, 10.2mm. Natuurlijk licht.

Met een beter fototoestel en een diopteradapter geeft het dit:

Nikon D200 met Micro-Nikkor 70-180mm en Nikon 6T; 1/60 aan f/32, 180mm. Flits: 2 x SB-R200.

Met nog een diopteradapter erbij en een nog beter fototoestel — en klik zeker eens op de foto om het in iets groter formaat te zien:

Nikon D300 met Micro-Nikkor 70-180mm en 2 x Nikon 6T; 1/320 aan f/18, 180mm. Flits: SB-29.

Ik weet zelfs niet of het hetzelfde beest is, met al die details!