Ik heb er ook les van gehad, van Jaap Kruithof: ik ben één van die vele tienduizenden.
Maar in tegenstelling tot zoveel andere mensen op het internet en daarbuiten, heb ik er geen goede herinneringen aan.
Niet dat ik er door gebuisd geweest ben of zo, maar enerzijds omdat hij me niet echt kon boeien (zijn discours in de vroege jaren 1990 was echt wel les na les telkens meer van hetzelfde) en anderzijds vooral omdat ik me gruwelijk stoorde aan zijn manier van lesgeven.
Het kan me niet schelen dat de lessen (om van de examens nog te zwijgen) een hoog circusgehalte hadden. Het kan me ook niet schelen dat de prof er vaak niet echt bij leek — kwatongen beweerden dat hij voortdurend zat was, maar daar was niets van aan, ik dacht dat medicatie er iets mee te maken had, en het zijn mijn zaken niet, en dat was trouwens niet wat me stoorde.
Nee, ik ergerde me blauw aan wat hij deed. Hij gaf geen cursus moraalfilosofie, en dat was waarvoor ik naar zijn lessen kwam.
Naarmate het jaar vorderde werd ik er meer en meer boos om. Ik kwam niet naar de les voor de Jaap Kruithofshow, ik kwam nog minder naar de les ecocentrisme: ik wou leren over moraalfilosofie.
Jazeker, ik weet wel dat elke docent een persoonlijke visie heeft (moet hebben) en overbrengt (moet overbrengen).
Ik heb ook les gehad van een paar andere monstres sacrés: Walter Prevenier, P. (de P staat voor “professor”) Ghysbrecht, Walter Van Caeneghem. Prevenier (Historische kritiek) staat met stip bovenaan de lijst van beste lesgevers, Van Caeneghem (geschiedenis van het privaat– en publiekrecht)bovenaan de lijst meest interessante cursussen, Ghysbrecht (inleiding op de psychologie) bovenaan de lijst meest wereldbeeldveranderende lessen.
Prevenier en Ghysbrecht trokken ook altijd volle auditoria, maar zelfs Ghysbrecht op zijn meest excentrieke en reactionaire momenten stoorden me minder dan Kruithof.
Les na les kregen we de visie van Jaap Kruithof op de wereld.
In de lessen van Kruithof werd niet aan kennisoverdracht gedaan. Daar werd enkel aan meningsoverdracht gedaan.
We leerden er niet hoe we de wereld konden bekijken, we leerden hoe we de wereld moesten bekijken volgens Jaap Kruithof.
Akelig, vond ik dat.
Reacties
10 reacties op “Toen Jaap Kruithof overleed”
wat anders. De mijnheer met de kritiek Eric Rosseel genaamd (google him) heeft ook een blog. Een goede pen trouwens, en soms erg grappig. Eric Rosseel is geen fan van Kruithof. Nu, zo zijn er nog mensen, mijn goede vriend Michel bijvoorbeeld (ziehierwat hij schreef). Ik respecteer die mening en wederzijds zal het ook zo zijn. De teneur van mijnheer Rosseel is echter harder, persoonlijker, en gaat veel meer over de mens Kruithof dan over zijn betekenis. Om één of andere reden moest ik daar zo nodig mijn gedac
Nooit college gekregen van JK.
Academici ten onzent. We zijn bovenal goed in onderricht. Anderen iets aanleren. Daarnaast is er de plicht tot onderzoek. Gebeurt eveneens, veel minder.
Filosofie, dat is geen wetenschap. Maar ook dat is ofwel studenten appetijt geven ofwel ex cathedra je eigen mening ventileren.
En, jawel, één van mijn beste proffen was diegene die elke week college kwam geven op het vastgelegde uur, maar altijd zei : kijk, over dit onderwerp zijn er bovenal deze boeken. Misschien je er een paar van lezen. Daar zorgde hij voor, voor die prikkel. Het examen, dat was je antwoord op zijn vraag : zeg eens iets over het onderwerp.
Prevenier: roerend over eens! Zijn andere cursussen binnen de Germaanse vond ik minder boeiend, maar ze bleven knap gegeven.
Even goed waren de lessen Algemene Didaktiek van Heene, die mens bracht perfect zijn theorie in de praktijk.
Kruithof heb ik niet meer gehad, wel zijn suppliant Commers, want JK had geen zin meer in het lesgeven als het over ‘Overzicht van de Filosofie’ ging, dat was hem helaas te min…
Wanneer was dat, begin jaren ’90? Dan moet ik je wél gelijk geven: hij begon toen wat, euhm “door te draaien” en te draven.
Ik heb hem gevolgd tussen ’84 en 86′ en toen waren zijn lessen écht wel interessant en goed gegeven. Ik ben ooit eens uit nostalgie en op een vrije dag terug geweest naar een van zijn lessen (was toen begin ’90) en inderaad: hij was een hele andere man geworden. Ik was toen ook wel wat teleurgesteld, ja.
Ja, het klopt wel een beetje. Ik kon zijn lessen bijzonder appreciëren, maar als ik hoorde wat hij vroeger doceerde, hoe de examens verliepen, dan moet er een groot verschil geweest zijn. Maar ik kon er van genieten.
Maar “We leerden er niet hoe we de wereld konden bekijken, we leerden hoe we de wereld moesten bekijken volgens Jaap Kruithof”, dat heb ik nooit ervaren.
Ik dus wel. Ik was er zo nijdig over dat ik naar aanleiding van een interview met hem in Humo destijds er een lezersbrief over geschreven had. En gepubliceerd gekregen, zelfs. 🙂
Hé Michel,
Ik herken mij hierin grotendeels – zij het dat ook wel de manier van lesgeven mij stoorde.
Merci voor dit postje, het lijkt wel alsof de JK waarvan nu overal sprake een andere man is dan deze waarvan ik les kreeg. Wellicht evolueerde hij ook wel door de jaren, en mss niet zo gunstig.
Nu ja, van de doden…
xe
Eindelijk eens iemand met een nuchtere kijk op de zaken. Al die lofbetuigingen, ik word er niet goed van. Hij zal wellicht zoals iedereen z’n goede en z’n kwade kantjes gehad hebben, zeker?
“We leerden er niet hoe we de wereld konden bekijken, we leerden hoe we de wereld moesten bekijken volgens Jaap Kruithof”
Ik lees dat nu vandaag opnieuw – nadat ik net naar een gesprek met Kruithof geluisterd heb.
Destijds had ik duidelijker moeten zijn: nergens meer dan in de les van Kruithof heb ik juist geleerd hoe zélf te denken. Hij speelde daar constant mee, met het feit dat hij wist hoe moeilijk dat is.
Ik schrijf dit omdat ik mij er op betrap dat ik nog heel vaak met weemoed terugdenk aan die die man.