Mijn eerste kot was op de Sint-Kwintensberg. ‘t Is te zeggen, mijn eerste kot nadat ik een tijd bij mijn grootouders aan moederskant had gezeten (welgeteld 100 vérder van de universiteit dan mijn huis), en een paar maand bij mijn grootmoeder aan vaderskant.

Mijn eerste kot was een vreemde bedoening, met een soort bedelaar die boven mij woonde, die ‘s nachts de weggegooide frieten uit de vuilbak van het frietkot rechttegenover haalde, die schooide om stukken van 20 frank om sigaretten te kopen, en die yoghurt uit de gemeenschappelijke koelkast diefde.

Er zat ook een spleet tussen de muur en de vloer ter hoogte van de eerste verdieping, zodat ik met mijn tenen op straat kon zitten.

Ik kreeg zakgeld per week, voor zover ik mij herinner, en ik had het helemaal uitgekiend: als ik elke dag ‘s middags een pakje rijst met broccoli en kaassaus at, en ‘s voor de rest aardbeienyoghurt van in de Delhaize aan 6,85 frank per halve liter, dan kon ik al de rest van mijn geld aan boeken en cd’s verdoen.

Die rijst met broccoli en kaassaus, dat was zo’n oplospakje dat in melk moest gedaan worden, en daarvoor gebruikte ik mijn ene pan:

Oh, wat een genot heb ik ervan gehad, dat jaar op kot aan de Sint-Kwintensberg.

Het ding heeft het bijna twintig jaar uitgehouden, maar uiteindelijk is het niet meer bruikbaar: het handvat staat gammel, de bodem is niet meer vlak, de tefal is er helemaal van afgesleten.

Vervangd, dus. Met pijn in het hart, maar toch. ‘t Is deze geworden, het broertje van de andere nieuwe kookpot:

Ook een Demeyere, ook een John Pawson. Mmmm.