Oh, is het alweer zover?

“Het podium is reusachtig groot, en dat neemt natuurlijk veel plaats in beslag,” weet André Vermeulen. Jawel, het is alweer zover.

Ah, en het is alsof het nooit weggeweest is: twee presentatoren die het nodig vinden om te ROEPENNNN in de microfoon, ik denk dat ze daar speciale instructies voor krijgen. Allez hop, en de mevrouw strunkelde al over het Frans.

Ze laten er geen gras over groeien, ik was al even bang dat ze die meisjes van Junior Euroson gingen doen zingen.

Nummer één! Andrea Demirovic voor Montenegro. Disco! A thousand and one strings! En een dansende homo!

Nummer twee! Oei, ‘t is een ontsnapt kinderprogramma uit Tsjechië, met iets kermisachtig en zigeunerachtig. Leutig. Het lijkt wel heel erg op Hernando’s Hideaway in de versie van Krazy Spacey Macey, maar dat mag geen probleem zijn.

Nummer drie! En ‘t is al meteen Belgen! De meneer doet zo’n Elvisding. De muziek staat te luid. Verder: schoon decor. En een beetje knullig dat hij met twee micro’s staat te zingen. Fijn gitaarintermezzo, ook. Beleefd applaus in de zaal. Weinig kans dat we door die halve finale raken.

Nummer vier! Hola! ‘t Is Jean-Baptiste Mondino, maar dan niet met een neger. Wit-Rusland (ik dacht dat het tegenwoordig Belarus moest zijn?) met een slecht zingende strandjeanet. ‘t Zal wel veel punten krijgen, maar het is eigenlijk zo slecht dat het niet echt meer grappig is. En de jaren 80 zijn aan de telefoon, ze willen zowel hun haar als hun gitaar terug.

Nummer vijf! Zweden, Malena Emman, met een liedje in het Engels en het Frans. Komisch en opera, zeggen ze. Als I Treni Di Tozeur — nog altijd met voorsprong het beste Eurovisienummer ooit — ons iets leert, dan is het wel dat opera het goed doet in die dingen. ‘t Is wel een schone madam, die mevrouw. Ze had mij, eigenlijk, bij de eerste seconde, met haar knipoogje. Maar zelfs los daarvan: wereldnummer. Bombasmisch, over the top, helemaal zoals het moet. Het zal wel niet zo goed scoren.

Nummer zes! Armenië! De commentaarstemmen op BRT zeggen dat het het eerste mooie nummer is van de avond, iek zaan ies benieft. Zozo. Het begint net zoals Im nin’alu, en het gaat eigenlijk een beetje op dat elan verder: industrie met etniek. Jump, jump it up through your lord. Dup dup dup ti tiger met jurassic sister hoor ik ze zingen. Ik vermoed dat dat niet is wat de tekst eigenlijk zegt. Fijn nummer, verder.

Oei, nummer zeven. Andorra staat met half het land op het podium. Oei, ‘t is gelijk een poging om een parodie van Abba te doen, met een pastiche van Gerry Halliwell aan de micro. Afijn. Het oog wil ook wat. Met het volume op niet zo luid is het doenbaar, er zitten een paar mevrouwen bij met zeer lange benen. Oei, straks waaien ze nog weg! Die windmachine staat echt wel te hard.

Nummer acht! Eén van de bekendste rockbands van Zwitserland — ik ruik zo’n Clouseauverhaal opkomen.
Oh boy. het is een zanger van de school van in mekaar gedoken geconstipeerd naar de camera kijken en dan tegen de goesting wat op en neer springen met één vinger in de lucht. Don’t quit yer day jobs just yet, boys.

Nummer negen! Onze eigen Hadise! Met haar verrassingskleed! Goed van poten en oren voorzien! Het doet allemaal heel erg Shakira aan, of is dat mijn idee? Ik heb het nummer nu al meer dan één keer gehoord, dus ik ben bevooroordeeld vermoed ik. Maar ik vind het wel goed. Met die Turkse diaspora zou het al vreemd zijn als ze er niet door zou zijn. Het lijkt wel alsof ze bijna niet zingt, en dat ze er heel moe uit ziet. Maar bon.

Nummer tien! We zijn voorbij halfweg! De tijd vliegt! Uitroeptekens! Israël doet nog eens zo’n typisch nummer. Allez ju, dat het over is. Oh help, ze kloppen nog wat op trommels. There must be another way, hoor ik ze zingen: ja, alstublieft. Wel sympathiek dat het joden en arabieren zijn en zo, maar ‘t blijft maar saaitjes.

Oh kijk, daar zijn de presentatoren weer. Met humor. En de traditionele hyperactieve reporter in de green room.

Nummer elf! Bulgarije! Een meneer die weggelopen is uit Keromar, en een mevrouw met Big Hair zoals dat in de jaren 80 nog mocht gedragen worden zonder risico op boetes. Euh. En verder is het precies de eindronde in een provinciaal kampioenschap krijsen: wel ergens interessant, maar niet meteen voor minuten aan een stuk.

…Mrfhuh? Ik was even in slaap gesukkeld. Nummer twaalf is een slaapliedje uit IJsland. Een figurante uit een Disneymusical op het scherm, met zo’n standaardnummer. Next.

Nummer dertien. Typische Macedonische rock, ‘t schijnt. Blijkbaar is in Macedonië de tijd blijven stilstaan op MTV anno 1986. The hair! Thair! My eyes! It burns!

Nummer veertien: allemaal elfjes uit Roemenië. Ik ga nog maar eens de muziek afzetten en naar benen kijken, denk ik.
…of nee, toch niet. Er is weinig, echt waar, weinig zo irritant als een zanger of zangeres die dwangneurotisch met haar vingers spasmodisch open en toe gaat over haar micro. Ik word daar helemaal ambetant van.

Nummer vijftien: Finland. ‘t Is van rap. En van zwaaien met vuur. En van beats. En het klinkt als Leila K toen ze Open Sesame deed, en dan klinkt het als nog iets anders, en dan als nog iets anders. Een soep, dus. Next.

Chello again this is green room! D’you know what’s this? This is official cd!
In Russia, grammar learns you, overduidelijk. Dat komt ervan, geen lidwoorden hebben.

Nummer zestien, Portugal, zou ik eigenlijk helemaal niet goed moeten vinden, denk ik. Het rammelt en het is wat gammel en het is verouderd en het doet te hard zijn best. Maar ik vind het niet verkeerd. Sue me.

Nummer zeventien! Een halve Belgische inzending wegens geschreven door Paelinck. Oei. Niet zo goed. De mevrouw is niet goed bij stem, gelijk. Met allemaal uithalen en dingen, bleh.

En kijk nu, het is al gedaan. Nummer 18, Bosnië-Herzegovina. Jammer van de knullige alsofdrummers in de achtergrond, maar voor de rest: uitstekend, vind ik. De eerste en enige keer dat ik emootsie ervoer. Hopla, finale.

De presentatoren zijn terug, en ik dénk dat ik Natalia Vodianova zonet live een orgasme zag beleven.

…oh en kijk nu, allemaal mannen met te grote kepi’s en unfirmen en alles, en traditionele muziek en zang en dans, en Kalinka Maya en balalaika’s en alles! En Ochi Chernye met een grafstem! En hondervijfitg volwassen mannemensen die Dorogoi dlinnoyu doen! Ik voel mij precies weer veertien jaar!

Um, en het eindigt met t.A.T.u begod. Spreek van mineur. Vooral dat die ene rosse zelfs niet wou doen alsof ze in de micro zong.

Preview tusendoor ook van wat er al d’office in de finale zat, met onder meer Patricia Kaas — ze wordt nooit ouder, denk ik, ze ziet er nog altijd even verblindend mooi uit als twintig jaar geleden.

Zitten in de finale: Turkije, hoera! Zweden, hoera! Israel, meh. Portugal, hoera! Malta, kijk nu, ik had het nooit verwacht. Finland, meh. Bosnië, hoera! Roemenië, mhu? Armenië, tja, allez ju. En het slaapliedje uit IJsland?

‘t IS voorbij voor België, alsof iemand daar ooit aan getwijfeld had. 🙂

Maar Hadise zal dat goed doen.