Ik ben gisteren dan maar naar huis geslonken. In het hospitaal was er niet veel meer dat ze voor mij konden doen: ik heb zo’n zelfreinigend steriel ding op mijn operatiewonde, en voor de rest kan ik niet veel meer doen dan zitten en liggen, en vooral niets opheffen.

Voor de volgende twee weken, dus.

Op 1 juni moeten de draden er uit, en op 5 juni moet ik naar de neurochirurg terug om mijn herintegratie in de maatschappij te bespreken.

Ik kwam gisterenmiddag thuis, trouwens, en ik heb bijna de hele rest van de dag en nacht geslapen, tot vanmorgen. Met ongemakkelijk —ai! oei! gnn!— schuifelen van positie één (linkerzijde, ai!) naar een uur of zo later positie twee (rechterzijde, gnnn auw) naar een uur later positie drie (op mijn ugh! aaaa!! rug), en dan terug.

Ik heb tiketten voor Zappa Plays Zappa vanavond, trouwens. Natuurlijk dat ik niet kan gaan.

Godverdomme.