Ik heb, zoals ik al twintig jaar of meer doe, de laatste Terry Pratchett gekocht zo snel als ik hem kon krijgen.

Unseen Academicals, het 37ste boek in de Discworld-serie. Het gaat over voetbal en niet over voetbal, zoals al Pratchett’s boeken over hun onderwerp gaan en niet over hun onderwerp. Hoofdpersonages deze keer zijn de Wizards en Rincewind, voor het eerst sinds meer dan tien jaar (als men The Last Hero niet meerekent).

Volgend jaar komt er nog I Shall Wear Midnight, met Tiffany Aching — mijn favoriete personage samen met Granny Weatherwax.

En dan? Dan is het misschien gedaan.

Terry Pratchett heeft alzheimer’s. Unseen Academicals heeft hij niet meer zelf kunnen schrijven, hij heeft het moeten dicteren. Misschien is het wel zijn voorlaatste boek. Of zijn laatste.

Ik kan daar niet zo goed mee om, ik.

Het is nu al het tweede boek op rij van hem dat ik koop en dat ik opzij leg na een hoofdstuk: zo lang ik het niet gelezen heb, is het niet gedaan. En zo lang ik het niet gelezen heb, is hij niet dood.