Ik was met de klas tien dagen in Berlijn in de lente van 1989: geen Volkswagen die nog een logo in zijn voorkant had — mensen van mijn leeftijd weten waarom.
Voor de kijkbuiskindertjes die zich zouden afvragen waar de jeugd van tegenwoordig van twintig jaar geleden op bewoog, toen de Muur viel… I give you bij wijze vna illustratie uit 1988 de heren Casters, Gillis en Beelen — Taste of Sugar:
Meer in de Duitse sfeer, speelde bijvoorbeeld ook de heer De Meyer in 1989 ten dans — Tanzen:
Ik had die zonnebril, trouwens. Compleet met spiegelglazen, rode plastieken armatuur en Knight Rider-lichtjes erin.
Wat ik er mij het meest van herinner, van de winter van 1989, zijn niet eens de surrealistische beelden op televisie — de Muur, mensen op de Muur! die zotten zijn er gewoon met een hamer op aan het slaan! — nu staan ze daar in Moskou gewoon met een Tsaristische vlag! van de Tsaar begot wat gaan we nu nog zien? Bosnië-Herzegovina dat terugkomt of wat?! — maar wel ongelooflijke gevoel van “het komt allemaal in orde”.
Alles ging in orde komen: de muur was gevallen, Gorbatsjov was er, Joegoslavië was een prachtig vakantieland, en in 1992 zou Europa één worden. En ik kan me eerlijk waar niemand herinneren die in die prachtige winter van 1989 over nationalisme sprak.
En in de lente van 1990 spraken we over niets anders meer.
Reacties
10 reacties op “Hop met die beentjes!”
Goed dat de kijkbuiskindertjes weten dat de val van de muur dus eigenlijk de val van het nationalisme betekende…
Euh… wát?
de val van de muur betekende de val van de New Beat 🙂 Nog voor het goed en wel begonnen was, was dat genre al een parodie (op enkele uitzonderingen na)
Aciiiiiiiiiiid!!!!!!!!!!!!
Jaja den Boccaccio in betere tijden
Ik herinner me hetzelfe gevoel van optimisme. En vrienden die halsoverkop naar Berlijn vertrokken, om er bij te zijn.
ik krijg opeens mental images van een Michel die met die zonnebril op de neus en uitgedost in fluo kledij volledig losgaat in de Bocaccio *snicker*
Ik ben in mijn hele leven twee keer in een discotheek geweest. Eén keer in Berlijn in 1989, en één keer in Frankfurt in 1990.
daarom dat ik het ook had over mental images, Michel
Ah, in dat geval was ik mentaal niet in zonnebril en fluokledij uitgedost, maar had ik enkel een lichtgroene string en een t-shirt tot net onder het middenrif aan.
en daarmee gaan uw funky-levels door het dak…