Jo De Poorter in TV Makelaar op VTM: hij steekt mij verschrikkelijk tegen.

Te nonchalant competent, of althans overtuigd van zijn eigen nonchalante competentie, of althans op mij overkomend als te gemaakt nonchalant overtuigd van zijn gemaakte competentie.

“Ik sta hier nu tot mijn enkels in de sneeuw,” zaagt Jo dramaqueenerig: hij staat létterlijk bovenop op een dikke centimeter poedersneeuw. Hij spreekt in metaforen en stijlfiguren en overdrijvingen en doet zo’n soort dictie tussen staccato te-Algemeen Nederlands en vlottejongens-ondermekaars, een taal die ik terecht met Mike Aan Zee uitgestorven dacht.

Jo is ook niet meer – hij zal hoop ik zelf de eerste zijn om dat toe te geven – de jeune premier die hij jaren aan een stuk leek te blijven: zijn gezicht te verweerd, zijn haar te verward. Ik weet niet of ik het schattig dan wel zielig moet vinden dat hij nog altijd als een zeventienjarige in 1985 gekleed lijkt, en ik weet niet of het aan mij ligt, of dat zijn ogen écht op het randje tussen hysterische wanhoop en manische ik-wil-wel-maar-ik-kan-niet-meer twinkelen.

Nee, ik vind hetzó tenenkrullend dat ik niet anders kan dan blijven kijken. Om te proberen preciés te doorgronden waarom ik er mij zo nijdig bij voel worden.

‘t Is uiteraard niets persoonlijks, ik ken die mens alleen maar van de televisie, en op zichzelf en ver van de camera’s is dat ongetwijfeld de liefste en meest meevallende persoon die God in zijn Rijk heeft.

Maar godallemachtig, wat een vervelend zelfingenomen allerlei onzekerheden proberende te verbergen karakter zet hij neer op televisie.