Het is niet vaak dat het gebeurt in dergelijke programma’s, maar vandaag was het ontroerend schoon op Chef in nood.

De Picasso in Merelbeke is van een doorsnee grootkeukending naar een –volgens wat we zagen in het programma toch—méér dan zeer degelijke brasserie.

Mensen uit onze kant van het land. Voor één keer geen ruzie, geen achterklap, geen snakken en bijten en betweterig doen. Veel luisteren en kijken naar de chef, en veel bijleren: voor zover we dat konden zien is het er nu goede en eerlijke keuken, met passie en zin voor perfectie gemaakt en opgediend.

Ik kan mij niet inbeelden dat er betere reclame kon zijn dan een dergelijk programma. En voor zover ik dat kan inschatten: ik heb ze allemaal gezien, dit seizoen, de chefs in nood – en er was niet één ploeg die het meer verdiende dan de mensen van de Picasso.

Schone televisie.