De allerlaatste zou écht te laat zijn, maar de trein van 23u05, dat is nog net te doen. Geen trein meer naar de Dampoort, dat wel: het zal een taxi worden.

En ik blijf het ongelooflijk vinden dat het kán, even een volle werkdag in Londen doen en zowel ’s morgens als ’s avonds thuis zijn.

En dan een taxi nemen, met een taxichauffeur die –kom het tegen– óók zijn rug gebroken heeft, en die óók zoveel procent gehandicapt is, en die óók full-time werkt en na zijn werk en tijdens het weekend een kapotte mens is.

Een minuut of zes, zeven om twee levens uit te wisselen, meer is soms niet nodig.