Non servono tranquillanti o terapie, non servono più eccitanti o ideologie — ci vuole un’altra vita.
Om maar te zeggen: Franco Battiato is sinds vanmorgen mijn nieuwe held. Ik had een eeuw geleden, in de nasleep van een zoveelste herontdekking van I treni di Tozeur, een paar albums gekocht, maar nooit echt naar geluisterd.
Nu wel.
“Wohow,” is zo ongeveer al wat ik kan zeggen. Ik wist het natuurlijk wel, dat het behoorlijk straf was, maar zó schoon, zó schoon:
En zelfs covers: