Vanmorgen toegekomen op het werk en verder geschreven aan een artikel waar ik al een week writer’s block over heb.

En dan was het plots bijna brainstorm en moest ik nog wat gedachten verzamelen. En dan was het tijd voor een brainstorm over een mentaal model: wijs! Achter een whiteboard! En tekenen! En discussie!

En dan was het tijd om te kijken naar een productpresentatie van iemand die een tijd bij ons werkt op een mentorship-dinges. Interessant! Opportuniteiten!

En dan was het tijd om te kijken naar een rapport dat klaar moest zijn. En dan was het tijd om voor te bereiden aan een opleiding. En dan was het tijd om even te kijken naar een grafisch uitgewerkte vorm van dat mentaal model. En dan was het tijd om naar een ander stuk van het rapport te kijken.

Ik vergeet ongetwijfeld nog zaken, maar dan was het plots tijd om naar huis te gaan. En dan kwam ik thuis (anderhalf uur later, maar bon), en waren Louis en Jan op straat aan het spelen. Ze waren zo content dat ze mij zagen, ze riepen uit de verte en alles. Kijk zelf, en wat een genot in een verkeersarme straat in het centrum-centrum en naast een park te wonen:

(Bewonder ook de traptechniek van Jan. En zijn pogingen om “Gollands” te spreken.)

En dan moest ik zelfs nog beginnen aan dat ding met Zelie.

Serieus: fijne dag.

(Louis is trouwens ziek, al ziet hij er misschien niet zo uit op het filmpje: hij bast als een hond in het schuthok, hij heeft koorts, en hij slaapt slecht – maar het komt uiteraard goed; hij ziet er de positieve kant van in, ‘t is gelijk een Krokusvakantie, zegt hij.)