De trein is gevuld met gezichten die niet kloppen: ogen te dicht bij elkaar, teveel wenkbrauw, verkeerde neusgaten, dag en nacht pruimtabak kauwend. Tandenman flirt met kauwgomvrouw, allebei op het puntje van hun bank, dat hun knieën toch maar zouden raken.

Op het platform van de metro vanmorgen stond iemand zonder kin, die dat gebrek benadrukte met een O-vormige poging tot gezichtshaar. Onderaan de trap staat al een eeuwigheid een ex-bediende: met de maand raakt zijn blauw polyester kostuum meer verschoten, en zijn Mickey Mouse-dassen zijn met de jaren alsmaar wanhopiger toegestropt.

Naar Bruxelles-Nord: op de terrassen vrouwen met haar van blond naar grijs naar as, onbestemd 28 of 68 jaar oud. Witte plastieken huizen, de deurgaten vol kinderen in ondergoed, de trottoirs vol uitgebreide families, de vensters vol gelaten wanhoop en haarlak.

De controleur krijst meneer alstublieft! — hij denkt dat ik hem niet gezien had. Nog honderd gram.