De kinderen worden alsmaar ouder, en voor ik het weet kan ik ze niet meer verplichten om naar muziek te luisteren. Ik doe heel erg hard mijn best om ze te indoctrineren, maar ik merk dat ik meer mijn best ga moeten doen.
Iron Maiden en Black Sabbath, en AC/DC natuurlijk: beginnen bij de basics. Zelie moest toegeven dat Iron Maiden echt wel zeer goed was, en dat Ronnie James Dio écht wel machtig goed zingt. OK, onder lichte druk, en het kan zijn dat ze alleen jáááááaaaa zei omdat ze vreesde dat ik er anders niet mee zou ophouden, maar toch.
Aan Louis — vandaag trouwens begonnen aan de academie als animatietekenaar — is er vrees ik meer werk. Ik zette AC/DC op:
En zijn eerste reactie was schaterlachen. Ha, die meneer zingt gelijk dat hij helium heeft ingeademd!
Serieus. En dat is dan mijn zoon, of wat? Represailles zullen genomen worden. Op een moment dat hij het het minste verwacht.
Reacties
5 reacties op “Project muziekopvoeding”
yeah right. Wat zal je doen? hen buitengooien? Hun muzikale smaak bekladden? Pijnlijke herinneringen ophalen?
Face it, you lost.
Hmmm, AC/DC-les beginnen met een plaat zonder Bon Scott? Waarom niet “Let There Be Rock” of “Highway to Hell” of “Whole Lotta Rosie”?
De basics. Bas rechtdoor + drum rechtdoor + gitaarriff = niet te verslaan.
(En als je echt bij de bron wilt starten, moet je eigenlijk Robert Johnson opzetten, ah ja.)
Ha. Als ik iets metalachtigs in de auto probeer op te zetten met de twee kinderen achterin, dan beginnen die altijd te schaterlachen en met hun hoofd te schudden. Metal is grappig zolang het niet langer dan een minuut duurt. En eigenlijk vinden ze ‘Tony de zieke pony’ van Hugo Matthysen veel beter dan metal.
En Robert Johnson heeft ’t dan weer geleerd van Son House. En dan heb je de muziek waar de Delta-blues uit voortgekomen is en die door vader en zoon Lomax is gedocumenteerd, enzovoort enzoverder.
Ik vraag me af hoe ik ’t ooit allemaal aan m’n neefjes en nichtjes ga verkocht krijgen. 😉