Mijn fiets is kapot.

Enfin ja, ’t is te zeggen: ik had hem uitgeleend aan de vrouw die hier in hetzelfde huis woont, en ik ga geen vingers wijzen of zo, maar de ochtend na de uitlening bleek de achterband kapot te zijn.

En ja, ik geef toe dat ik het gemerkt had toen ik de straat nog maar net uit was, maar we waren met z’n allen naar school aan het rijden en ik zag het niet zitten om terug naar huis te keren en dan te voet te gaan werken. En dus ben ik op een kapotte band naar het werk gereden. En terug. Waardoor een band met een gat erin ongetwijfeld een band met véél gaten erin geworden is.

Alla. Zaterdag komt en gaat en ik vergeet naar de velomaker te gaan, maandag kom ik wat ziekjes thuis, dinsdag en woensdag heb ik de buitenkant van het huis niet gezien: uiteindelijk vanavond de gewielde ploert bij de fietsenreparator binnengeduwd, ik mag er morgen vanaf 17u om gaan.

’t Is eigenlijk magisch, dat dat zomaar kan. Ondertussen al een maand dat ik in Gent werk — al een maand — en ik kan er nog altijd niet van over: dat ik zonder problemen vroeg genoeg thuis ben om naar een winkel te gaan na het werk.

En als het dan nog was dat ik zou moeten compromissen sluiten qua het werk, maar nee. Ik was vandaag niet in de allerbeste vorm ter wereld (verschruhrikkelijk oorpijn, van dat soort oorpijn dat volgt op twee dagen van dat soort koortsachtig keelonsteking vallingachtig iets dat volgt op zo’n dag van irritantachtig gevoel in uw keel dat een slecht vallingachtige dinges aankondigt) en toch was het zó een wijze dag!

Ik heb vandaag wat pagina’s en formulieren en specificaties gedaan voor enchanté en dat ging redelijk vlot. En er is vandaag op het werk gespeeld met speelgoed en ik heb mij in stilte kreupel gelachen. Oh, en ik heb visitekaartjes en de kinderen zijn zo trots op mij omdat ik visitekaartjes heb en ik vind dat zo ontwapenend:

Information wrangler. Ayup.