Zelie moest een gedicht maken voor op school. Geen verplicht onderwerp en geen voorbeeldgedicht, kwestie dat we het toch eens gevraagd hebben.

Zelie naar de computer in het achterhuis, typ typ, en dit is wat er na een beetje uit kwam:

Hartprobleem

Een man ging naar de zee.
Hij nam het leven met zich mee.

Het zand…
Elke korrel was voor hem als een diamant.
Hoge golven,
als woeste wolven.

Eb en vloed.
Dàt doet hem goed.

Iedere ader, is een dader.

Iedere slag
is dichter bij zijn laatste dag.

De geluiden werden zachter.

Hij liet het leven achter…

Tsss. Waarom ze dit juist schreef en waar het vandaan kwam, geen mens die het weet. Ze is net puber genoeg om er bij zo’n vragen niet meer dan gegiechel uit te krijgen.

’t Is echt wel voortdurend van de ene verbazing in de andere vallen, met kinderen.

Vandaag heeft Zelie trouwens voor het eerst een (proef)les gevolgd op het humaniora. Spooky.