Ik was aan het tekenen op het werk, en mijn telefoon ging af: een sms van Zelie. Tijdens de schooluren–du jamais vu.

Dat zijn dus smsen die een mens liever niet leest. Naar Sandra gebeld, op mijn fiets gesprongen en naar school gereden.

Tegen dat ik daar was, was Sandra er ook, en bleek het, ah ha, iets minder erg dan voorgespiegeld. Anna was van een bankje gevallen, had een kap in haar lip, en ja, bloed op haar kleed. Maar geen losse tanden, en ze was alweer helemaal vrolijk.

Trrr.

Alles in orde dus, maar voor ’t zelfde geld was ze grat de kop af. En/of ongelukkig voor het leven.

Trrrrr.