Zo ongeveer elke avond een half uur of drie kwartier of een uur voor de kinderen naar bed moeten, roep ik ze toe dat het tijd is om naar bed te gaan. En dan antwoorden ze niet, of rollen ze met hun ogen.

En dan klaag ik dat niemand naar mij luistert. En dan rollen ze met hun ogen of zeggen ze “jaja, ’t is al goed” of gewoon helemaal niets.

Vandaag had ik een afbeelding klaar. Ik toonde ze het computerscherm en ik zei dat dit was hoe ik me voelde over hun stuitend gebrek aan respect:

Zelie deed een “uh huh” uit de zetel, zonder te kijken. Ik drong aan dat ze moesten kijken, ah ja, zo’n beest met zo’n gezichtsuitdrukking, hoeveel keren ziet een mens zoiets op het internet?

Louis bleef naar de televisie kijken. Zelie keek even op, deed redelijk ongeïnteresseerd “wat is dat voor een beest?”

Daarop draait Louis zich om, kijkt met een half oog naar het scherm, en zegt drooggaweg: “gronduil. graaft een hol in de grond met zijn lange poten.”

That’s my boy. 🙂