Er zit sleet op, op Poppy op het werk.

Het beest is al een paar jaar ouder, zo in de buurt van de leeftijd waar honden stilaan hoogbejaard beginnen te worden. Ze ziet waarschijnlijk niet zo goed meer, misschien is er wel iets mis met haar gehoor, wie weet is er iets met haar neus mis, en hoedanook los van alles: Poppy is eigenlijk al heel haar leven nie goe djuus in aar oof.

Vannamiddag was er iemand op bezoek, Pieter en ik waren ermee aan het praten, en Poppy was onkarakteristiek stil. Ze was nochtans bijna de hele week redelijk neutachtig geweest, maar in de namiddag hadden we ze bijna niet gehoord.

En dan plots GRRWAF! die mens op bezoek springt een half gat in de lucht! Poppy verschiet van haar eigen! Drama!

Wij vermoeden dat het arm beestje aan het slenteren was door het bureau, dat ze tot bij de tafel waar wij zaten gekomen was dat ze naar boven keek om gestreeld te worden, en dat ze plots met haar slechte ogen een wildvreemde zag zitten, als uit het niets gematerialiseerd in het bureau!

Den duts was waarschijnlijk half dood verschoten, och here.