Nooit zo opgelucht geweest om een hond te zien in mijn hele leven: vandaag was Poppy, de kapotte hond van Tim, voor het eerst op het werk sinds we verhuisd zijn.

Ze is al heel haar leven kapot, wegens oorlogstrauma in ex-Joegoslavië, maar met haar zestien of zo jaar was ze ook redelijk doof geworden, en ze ziet helemaal niet zo goed meer en tot overmaat van ramp had ze een tijdje geleden iets aneurysme-achtigs gedaan waardoor ze helemaal onstabiel liep.

Ze kon de trap niet meer op, en ze zag er absoluut niet zo goed uit, nee.

Ik dierf het dan ook niet vragen, hoe het ermee was, toen Tim na een paar weken vakantie terug op het bureau kwam.

Maar kijk: vandaag was ze er, Poppy.

Nog altijd een beetje wobbelig, en ze is meer dan een paar keer met haar hoofd tegen de venster gelopen, maar ze zag er beter uit dan ze er in maanden heeft uitgezien.

Hoera!