We internet-kennen elkaar al een jaar of tien. Niet dat we elkaar al ooit gezien hebben: ik ken hem van wat hij schrijft en van één pasfotootje, dat waarschijnlijk ondertussen ook al tien jaar oud is.
Ik denk, als we in dezelfde stad of hetzelfde land hadden geleefd, dat het bijna onvermijdelijk zou geweest zijn dat we elkaar voortdurend tegen het lijf zouden gelopen hebben. En wie weet vrienden waren geworden. En dat mijn Sandra een vriendin van zijn Sandra.
Ik had bijna een week mijn rss feeds niet meer gelezen, en ik heb het gemist: zij is overleden.
Het was niet onverwacht, het ging al een tijd niet goed. Maar toen hij het zei, was ik er dagen niet goed van.
En nu is ze er niet meer. Vaarwel, Sandra die ik nooit gekend heb en toch wel.
Had dezelfde vreemde ervaring met uw gezin. Zag ze onlangs in de Serpentstraat. Moest me serieus inhouden om ze niet uitbundig te begroeten. Precies of ik die ‘ken’. Na het gevoel van erkenning kwam gauw een gevoel van ‘voyeurisme’ op. Pleit wel voor uw schrijven natuurlijk.